| | | | | | |
|
بینی اندر دلق مهتر زادهای |
|
سر برهنه در بلا افتادهای |
|
|
در هوای نابکاری سوخته |
|
اقمشه و املاک خود بفروخته |
|
|
خان و مان رفته شده بدنام و خوار |
|
کام دشمن میرود ادبیروار |
|
|
زاهدی بیند بگوید ای کیا |
|
همتی میدار از بهر خدا |
|
|
کاندرین ادبار زشت افتادهام |
|
مال و زر و نعمت از کف دادهام |
|
|
همتی تا بوک من زین وا رهم |
|
زین گل تیره بود که بر جهم |
|
|
این دعا میخواهد او از عام و خاص |
|
کالخلاص و الخلاص و الخلاص |
|
|
دست باز و پای باز و بند نی |
|
نه موکل بر سرش نه آهنی |
|
|
از کدامین بند میجویی خلاص |
|
وز کدامین حبس میجویی مناص |
|
|
بند تقدیر و قضای مختفی |
|
کی نبیند آن بجز جان صفی |
|
|
گرچه پیدا نیست آن در مکمنست |
|
بتر از زندان و بند آهنست |
|
|
زانک آهنگر مر آن را بشکند |
|
حفره گر هم خشت زندان بر کند |
|
|
ای عجب این بند پنهان گران |
|
عاجز از تکسیر آن آهنگران |
|
|
دیدن آن بند احمد را رسد |
|
بر گلوی بسته حبل من مسد |
|
|
دید بر پشت عیال بولهب |
|
تنگ هیزم گفت حمالهی حطب |
|
|
حبل و هیزم را جز او چشمی ندید |
|
که پدید آید برو هر ناپدید |
|
|
باقیانش جمله تاویلی کنند |
|
کین ز بیهوشیست و ایشان هوشمند |
|
|
لیک از تاثیر آن پشتش دوتو |
|
گشته و نالان شده او پیش تو |
|
|
که دعایی همتی تا وا رهم |
|
تا ازین بند نهان بیرون جهم |
|
|
آنک بیند این علامتها پدید |
|
چون نداند او شقی را از سعید |
|
|
داند و پوشد بامر ذوالجلال |
|
که نباشد کشف راز حق حلال |
|
|
این سخن پایان ندارد آن فقیر |
|
از مجاعت شد زبون و تن اسیر |
|