| | | | | | |
|
مصطفی را وعده کرد الطاف حق |
|
گر بمیری تو نمیرد این سبق |
|
|
من کتاب و معجزهت را رافعم |
|
بیش و کمکن را ز قرآن مانعم |
|
|
من ترا اندر دو عالم حافظم |
|
طاعنان را از حدیثت رافضم |
|
|
کس نتاند بیش و کم کردن درو |
|
تو به از من حافظی دیگر مجو |
|
|
رونقت را روز روز افزون کنم |
|
نام تو بر زر و بر نقره زنم |
|
|
منبر و محراب سازم بهر تو |
|
در محبت قهر من شد قهر تو |
|
|
نام تو از ترس پنهان میگوند |
|
چون نماز آرند پنهان میشوند |
|
|
از هراس وترس کفار لعین |
|
دینت پنهان میشود زیر زمین |
|
|
من مناره پر کنم آفاق را |
|
کور گردانم دو چشم عاق را |
|
|
چاکرانت شهرها گیرند و جاه |
|
دین تو گیرد ز ماهی تا به ماه |
|
|
تا قیامت باقیش داریم ما |
|
تو مترس از نسخ دین ای مصطفی |
|
|
ای رسول ما تو جادو نیستی |
|
صادقی همخرقهی موسیستی |
|
|
هست قرآن مر تو را همچون عصا |
|
کفرها را در کشد چون اژدها |
|
|
تو اگر در زیر خاکی خفتهای |
|
چون عصایش دان تو آنچ گفتهای |
|
|
قاصدان را بر عصایش دست نی |
|
تو بخسپ ای شه مبارک خفتنی |
|
|
تن بخفته نور تو بر آسمان |
|
بهر پیکار تو زه کرده کمان |
|
|
فلسفی و آنچ پوزش میکند |
|
قوس نورت تیردوزش میکند |
|
|
آنچنان کرد و از آن افزون که گفت |
|
او بخفت و بخت و اقبالش نخفت |
|
|
جان بابا چونک ساحر خواب شد |
|
کار او بی رونق و بیتاب شد |
|
|
هر دو بوسیدند گورش را و تفت |
|
تا بمصر از بهر آن پیگار زفت |
|
|
چون به مصر از بهر آن کار آمدند |
|
طالب موسی و خانهی او شدند |
|
|
اتفاق افتاد کان روز ورود |
|
موسی اندر زیر نخلی خفته بود |
|
|
پس نشان دادندشان مردم بدو |
|
که برو آن سوی نخلستان بجو |
|
|
چون بیامد دید در خرمابنان |
|
خفتهای که بود بیدار جهان |
|
|
بهر نازش بسته او دو چشم سر |
|
عرش و فرشش جمله در زیر نظر |
|
|
ای بسا بیدارچشم و خفتهدل |
|
خود چه بیند دید اهل آب و گل |
|
|
آنک دل بیدار دارد چشم سر |
|
گر بخسپد بر گشاید صد بصر |
|
|
گر تو اهل دل نهای بیدار باش |
|
طالب دل باش و در پیکار باش |
|
|
ور دلت بیدار شد میخسپ خوش |
|
نیست غایب ناظرت از هفت و شش |
|
|
گفت پیغامبر که خسپد چشم من |
|
لیک کی خسپد دلم اندر وسن |
|
|
شاه بیدارست حارس خفته گیر |
|
جان فدای خفتگان دلبصیر |
|
|
وصف بیداری دل ای معنوی |
|
در نگنجد در هزاران مثنوی |
|
|
چون بدیدندش که خفتست او دراز |
|
بهر دزدی عصا کردند ساز |
|
|
ساحران قصد عصا کردند زود |
|
کز پسش باید شدن وانگه ربود |
|
|
اندکی چون پیشتر کردند ساز |
|
اندر آمد آن عصا در اهتزاز |
|
|
آنچنان بر خود بلرزید آن عصا |
|
کان دو بر جا خشک گشتند از وجا |
|
|
بعد از آن شد اژدها و حمله کرد |
|
هر دوان بگریختند و رویزرد |
|
|
رو در افتادن گرفتند از نهیب |
|
غلط غلطان منهزم در هر نشیب |
|
|
پس یقینشان شد که هست از آسمان |
|
زانک میدیدند حد ساحران |
|
|
بعد از آن اطلاق و تبشان شد پدید |
|
کارشان تا نزع و جان کندن رسید |
|
|
پس فرستادند مردی در زمان |
|
سوی موسی از برای عذر آن |
|
|
کامتحان کردیم و ما را کی رسد |
|
امتحان تو اگر نبود حسد |
|
|
مجرم شاهیم ما را عفو خواه |
|
ای تو خاص الخاص درگاه اله |
|
|
عفو کرد و در زمان نیکو شدند |
|
پیش موسی بر زمین سر میزدند |
|
|
گفت موسی عفو کردم ای کرام |
|
گشت بر دوزخ تن و جانتان حرام |
|
|
من شما را خود ندیدم ای دو یار |
|
اعجمی سازید خود را ز اعتذار |
|
|
همچنان بیگانهشکل و آشنا |
|
در نبرد آیید بهر پادشا |
|
|
پس زمین را بوسه دادند و شدند |
|
انتظار وقت و فرصت میبدند |
|