| | | | | | |
|
آمدیم اینجا که در صدر جهان |
|
گر نبودی جذب آن عاشق نهان |
|
|
ناشکیباکی بدی او از فراق |
|
کی دوان باز آمدی سوی وثاق |
|
|
میل معشوقان نهانست و ستیر |
|
میل عاشق با دو صد طبل و نفیر |
|
|
یک حکایت هست اینجا ز اعتبار |
|
لیک عاجز شد بخاری ز انتظار |
|
|
ترک آن کردیم کو در جست و جوست |
|
تاکه پیش از مرگ بیند روی دوست |
|
|
تا رهد از مرگ تا یابد نجات |
|
زانک دید دوستست آب حیات |
|
|
هر که دید او نباشد دفع مرگ |
|
دوست نبود که نه میوهستش نه برگ |
|
|
کار آن کارست ای مشتاق مست |
|
کاندر آن کار ار رسد مرگت خوشست |
|
|
شد نشان صدق ایمان ای جوان |
|
آنک آید خوش ترا مرگ اندر آن |
|
|
گر نشد ایمان تو ای جان چنین |
|
نیست کامل رو بجو اکمال دین |
|
|
هر که اندر کار تو شد مرگدوست |
|
بر دل تو بی کراهت دوست اوست |
|
|
چون کراهت رفت آن خود مرگ نیست |
|
صورت مرگست و نقلان کردنیست |
|
|
چون کراهت رفت مردن نفع شد |
|
پس درست آید که مردن دفع شد |
|
|
دوست حقست و کسی کش گفت او |
|
که توی آن من و من آن تو |
|
|
گوش دار اکنون که عاشق میرسد |
|
بسته عشق او را به حبل من مسد |
|
|
چون بدید او چهرهی صدر جهان |
|
گوییا پریدش از تن مرغ جان |
|
|
همچو چوب خشک افتاد آن تنش |
|
سرد شد از فرق جان تا ناخنش |
|
|
هرچه کردند از بخور و از گلاب |
|
نه بجنبید و نه آمد در خطاب |
|
|
شاه چون دید آن مزعفر روی او |
|
پس فرود آمد ز مرکب سوی او |
|
|
گفت عاشق دوست میجوید بتفت |
|
چونک معشوق آمد آن عاشق برفت |
|
|
عاشق حقی و حق آنست کو |
|
چون بیاید نبود از تو تای مو |
|
|
صد چو تو فانیست پیش آن نظر |
|
عاشقی بر نفی خود خواجه مگر |
|
|
سایهای و عاشقی بر آفتاب |
|
شمس آید سایه لا گردد شتاب |
|