| | | | | | |
|
گفت حمزه چونک بودم من جوان |
|
مرگ میدیدم وداع این جهان |
|
|
سوی مردن کس برغبت کی رود |
|
پیش اژدرها برهنه کی شود |
|
|
لیک از نور محمد من کنون |
|
نیستم این شهر فانی را زبون |
|
|
از برون حس لشکرگاه شاه |
|
پر همیبینم ز نور حق سپاه |
|
|
خیمه در خیمه طناب اندر طناب |
|
شکر آنک کرد بیدارم ز خواب |
|
|
آنک مردن پیش چشمش تهلکهست |
|
امر لا تلقوا بگیرد او به دست |
|
|
و آنک مردن پیش او شد فتح باب |
|
سارعوا آید مرورا در خطاب |
|
|
الحذر ای مرگبینان بارعوا |
|
العجل ای حشربینان سارعوا |
|
|
الصلا ای لطفبینان افرحوا |
|
البلا ای قهربینان اترحوا |
|
|
هر که یوسف دید جان کردش فدی |
|
هر که گرگش دید برگشت از هدی |
|
|
مرگ هر یک ای پسر همرنگ اوست |
|
پیش دشمن دشمن و بر دوست دوست |
|
|
پیش ترک آیینه را خوش رنگیست |
|
پیش زنگی آینه هم زنگیست |
|
|
آنک میترسی ز مرگ اندر فرار |
|
آن ز خود ترسانی ای جان هوش دار |
|
|
روی زشت تست نه رخسار مرگ |
|
جان تو همچون درخت و مرگ برگ |
|
|
از تو رستست ار نکویست ار بدست |
|
ناخوش و خوش هر ضمیرت از خودست |
|
|
گر بخاری خستهای خود کشتهای |
|
ور حریر و قزدری خود رشتهای |
|
|
دانک نبود فعل همرنگ جزا |
|
هیچ خدمت نیست همرنگ عطا |
|
|
مزد مزدوران نمیماند بکار |
|
کان عرض وین جوهرست و پایدار |
|
|
آن همه سختی و زورست و عرق |
|
وین همه سیمست و زرست و طبق |
|
|
گر ترا آید ز جایی تهمتی |
|
کرد مظلومت دعا در محنتی |
|
|
تو همیگویی که من آزادهام |
|
بر کسی من تهمتی ننهادهام |
|
|
تو گناهی کردهای شکل دگر |
|
دانه کشتی دانه کی ماند به بر |
|
|
او زنا کرد و جزا صد چوب بود |
|
گوید او من کی زدم کس را بعود |
|
|
نه جزای آن زنا بود این بلا |
|
چوب کی ماند زنا را در خلا |
|
|
مار کی ماند عصا را ای کلیم |
|
درد کی ماند دوا را ای حکیم |
|
|
تو به جای آن عصا آب منی |
|
چون بیفکندی شد آن شخص سنی |
|
|
یار شد یا مار شد آن آب تو |
|
زان عصا چونست این اعجاب تو |
|
|
هیچ ماند آب آن فرزند را |
|
هیچ ماند نیشکر مر قند را |
|
|
چون سجودی یا رکوعی مرد کشت |
|
شد در آن عالم سجود او بهشت |
|
|
چونک پرید از دهانش حمد حق |
|
مرغ جنت ساختش رب الفلق |
|
|
حمد و تسبیحت نماند مرغ را |
|
گرچه نطفهی مرغ بادست و هوا |
|
|
چون ز دستت رست ایثار و زکات |
|
گشت این دست آن طرف نخل و نبات |
|
|
آب صبرت جوی آب خلد شد |
|
جوی شیر خلد مهر تست و ود |
|
|
ذوق طاعت گشت جوی انگبین |
|
مستی و شوق تو جوی خمر بین |
|
|
این سببها آن اثرها را نماند |
|
کس نداند چونش جای آن نشاند |
|
|
این سببها چون به فرمان تو بود |
|
چار جو هم مر ترا فرمان نمود |
|
|
هر طرف خواهی روانش میکنی |
|
آن صفت چون بد چنانش میکنی |
|
|
چون منی تو که در فرمان تست |
|
نسل آن در امر تو آیند چست |
|
|
میدود بر امر تو فرزند نو |
|
که منم جزوت که کردیاش گرو |
|
|
آن صفت در امر تو بود این جهان |
|
هم در امر تست آن جوها روان |
|
|
آن درختان مر ترا فرمانبرند |
|
کان درختان از صفاتت با برند |
|
|
چون به امر تست اینجا این صفات |
|
پس در امر تست آنجا آن جزات |
|
|
چون ز دستت زخم بر مظلوم رست |
|
آن درختی گشت ازو زقوم رست |
|
|
چون ز خشم آتش تو در دلها زدی |
|
مایهی نار جهنم آمدی |
|
|
آتشت اینجا چو آدم سوز بود |
|
آنچ از وی زاد مرد افروز بود |
|
|
آتش تو قصد مردم میکند |
|
نار کز وی زاد بر مردم زند |
|
|
آن سخنهای چو مار و کزدمت |
|
مار و کزدم گشت و میگیرد دمت |
|
|
اولیا را داشتی در انتظار |
|
انتظار رستخیزت گشت یار |
|
|
وعدهی فردا و پسفردای تو |
|
انتظار حشرت آمد وای تو |
|
|
منتظر مانی در آن روز دراز |
|
در حساب و آفتاب جانگداز |
|
|
کسمان را منتظر میداشتی |
|
تخم فردا ره روم میکاشتی |
|
|
خشم تو تخم سعیر دوزخست |
|
هین بکش این دوزخت را کین فخست |
|
|
کشتن این نار نبود جز به نور |
|
نورک اطفا نارنا نحن الشکور |
|
|
گر تو بی نوری کنی حلمی بدست |
|
آتشت زندهست و در خاکسترست |
|
|
آن تکلف باشد و روپوش هین |
|
نار را نکشد به غیر نور دین |
|
|
تا نبینی نور دین آمن مباش |
|
کاتش پنهان شود یک روز فاش |
|
|
نور آبی دان و هم در آب چفس |
|
چونک داری آب از آتش مترس |
|
|
آب آتش را کشد کتش بخو |
|
میبسوزد نسل و فرزندان او |
|
|
سوی آن مرغابیان رو روز چند |
|
تا ترا در آب حیوانی کشند |
|
|
مرغ خاکی مرغ آبی همتنند |
|
لیک ضدانند آب و روغنند |
|
|
هر یکی مر اصل خود را بندهاند |
|
احتیاطی کن بهم مانندهاند |
|
|
همچنانک وسوسه و وحی الست |
|
هر دو معقولند لیکن فرق هست |
|
|
هر دو دلالان بازار ضمیر |
|
رختها را میستایند ای امیر |
|
|
گر تو صراف دلی فکرت شناس |
|
فرق کن سر دو فکر چون نخاس |
|
|
ور ندانی این دو فکرت از گمان |
|
لا خلابه گوی و مشتاب و مران |
|