| | | | | | |
| |
ای سگ طاعن تو عو عو می‌کنی |
|
طعن قرآن را برون‌شو می‌کنی |
|
| |
این نه آن شیرست کز وی جان بری |
|
یا ز پنجه‌ی قهر او ایمان بری |
|
| |
تا قیامت می‌زند قرآن ندی |
|
ای گروهی جهل را گشته فدی |
|
| |
که مرا افسانه می‌پنداشتید |
|
تخم طعن و کافری می‌کاشتید |
|
| |
خود بدیدیت آنک طعنه می‌زدیت |
|
که شما فانی و افسانه بدیت |
|
| |
من کلام حقم و قایم به ذات |
|
قوت جان جان و یاقوت زکات |
|
| |
نور خورشیدم فتاده بر شما |
|
لیک از خورشید ناگشته جدا |
|
| |
نک منم ینبوع آن آب حیات |
|
تا رهانم عاشقان را از ممات |
|
| |
گر چنان گند آزتان ننگیختی |
|
جرعه‌ای بر گورتان حق ریختی |
|
| |
نه بگیرم گفت و پند آن حکیم |
|
دل نگردانم بهر طعنی سقیم |
|
