| | | | | | |
| |
ای دریغا که دوا در رنجتان |
|
گشت زهر قهر جان آهنجتان |
|
| |
ظلمت افزود این چراغ آن چشم را |
|
چون خدا بگماشت پرده‌ی خشم را |
|
| |
چه رئیسی جست خواهیم از شما |
|
که ریاستمان فزونست از سما |
|
| |
چه شرف یابد ز کشتی بحر در |
|
خاصه کشتیی ز سرگین گشته پر |
|
| |
ای دریغ آن دیده‌ی کور و کبود |
|
آفتابی اندرو ذره نمود |
|
| |
ز آدمی که بود بی مثل و ندید |
|
دیده ابلیس جز طینی ندید |
|
| |
چشم دیوانه بهارش دی نمود |
|
زان طرف جنبید کو را خانه بود |
|
| |
ای بسا دولت که آید گاه گاه |
|
پیش بی‌دولت بگردد او ز راه |
|
| |
ای بسا معشوق کاید ناشناخت |
|
پیش بدبختی نداند عشق باخت |
|
| |
این غلط‌ده دیده را حرمان ماست |
|
وین مقلب قلب را س القضاست |
|
| |
چون بت سنگین شما را قبله شد |
|
لعنت و کوری شما را ظله شد |
|
| |
چون بشاید سنگتان انباز حق |
|
چون نشاید عقل و جان همراز حق |
|
| |
پشه‌ی مرده هما را شد شریک |
|
چون نشاید زنده همراز ملیک |
|
| |
یا مگر مرده تراشیده‌ی شماست |
|
پشه‌ی زنده تراشیده‌ی خداست |
|
| |
عاشق خویشید و صنعت‌کرد خویش |
|
دم ماران را سر مارست کیش |
|
| |
نه در آن دم دولتی و نعمتی |
|
نه در آن سر راحتی و لذتی |
|
| |
گرد سر گردان بود آن دم مار |
|
لایق‌اند و درخورند آن هر دو یار |
|
| |
آنچنان گوید حکیم غزنوی |
|
در الهی‌نامه گر خوش بشنوی |
|
| |
کم فضولی کن تو در حکم قدر |
|
درخور آمد شخص خر با گوش خر |
|
| |
شد مناسب عضوها و ابدانها |
|
شد مناسب وصفها با جانها |
|
| |
وصف هر جانی تناسب باشدش |
|
بی گمان با جان که حق بتراشدش |
|
| |
چون صفت با جان قرین کردست او |
|
پس مناسب دانش همچون چشم و رو |
|
| |
شد مناسب وصفها در خوب و زشت |
|
شد مناسب حرفها که حق نبشت |
|
| |
دیده و دل هست بین اصبعین |
|
چون قلم در دست کاتب ای حسین |
|
| |
اصبع لطفست و قهر و در میان |
|
کلک دل با قبض و بسطی زین بنان |
|
| |
ای قلم بنگر گر اجلالیستی |
|
که میان اصبعین کیستی |
|
| |
جمله قصد و جنبشت زین اصبعست |
|
فرق تو بر چار راه مجمعست |
|
| |
این حروف حالهات از نسخ اوست |
|
عزم و فسخت هم ز عزم و فسخ اوست |
|
| |
جز نیاز و جز تضرع راه نیست |
|
زین تقلب هر قلم آگاه نیست |
|
| |
این قلم داند ولی بر قدر خود |
|
قدر خود پیدا کند در نیک و بد |
|
| |
آنچ در خرگوش و پیل آویختند |
|
تا ازل را با حیل آمیختند |
|
