| | | | | | |
| |
این بدان ماند که خرگوشی بگفت |
|
من رسول ماهم و با ماه جفت |
|
| |
کز رمه‌ی پیلان بر آن چشمه‌ی زلال |
|
جمله نخجیران بدند اندر وبال |
|
| |
جمله محروم و ز خوف از چشمه دور |
|
حیله‌ای کردند چون کم بود زور |
|
| |
از سر که بانگ زد خرگوش زال |
|
سوی پیلان در شب غره‌ی هلال |
|
| |
که بیا رابع عشر ای شاه‌پیل |
|
تا درون چشمه یابی این دلیل |
|
| |
شاه‌پیلا من رسولم پیش بیست |
|
بر رسولان بند و زجر و خشم نیست |
|
| |
ماه می‌گوید که ای پیلان روید |
|
چشمه آن ماست زین یکسو شوید |
|
| |
ورنه منتان کور گردانم ستم |
|
گفتم از گردن برون انداختم |
|
| |
ترک این چشمه بگویید و روید |
|
تا ز زخم تیغ مه آمن شوید |
|
| |
نک نشان آنست کاندر چشمه ماه |
|
مضطرب گردد ز پیل آب‌خواه |
|
| |
آن فلان شب حاضر آ ای شاه‌پیل |
|
تا درون چشمه یابی زین دلیل |
|
| |
چونک هفت و هشت از مه بگذرید |
|
شاه‌پیل آمد ز چشمه می‌چرید |
|
| |
چونک زد خرطوم پیل آن شب درآب |
|
مضطرب شد آب ومه کرد اضطراب |
|
| |
پیل باور کرد از وی آن خطاب |
|
چون درون چشمه مه کرد اضطراب |
|
| |
مانه زان پیلان گولیم ای گروه |
|
که اضطراب ماه آردمان شکوه |
|
| |
انبیا گفتند آوه پند جان |
|
سخت‌تر کرد ای سفیهان بندتان |
|
