| | | | | | |
|
یک جوانی بر زنی مجنون بدست |
|
میندادش روزگار وصل دست |
|
|
بس شکنجه کرد عشقش بر زمین |
|
خود چرا دارد ز اول عشق کین |
|
|
عشق از اول چرا خونی بود |
|
تا گریزد آنک بیرونی بود |
|
|
چون فرستادی رسولی پیش زن |
|
آن رسول از رشک گشتی راهزن |
|
|
ور بسوی زن نبشتی کاتبش |
|
نامه را تصحیف خواندی نایبش |
|
|
ور صبا را پیک کردی در وفا |
|
از غباری تیره گشتی آن صبا |
|
|
رقعه گر بر پر مرغی دوختی |
|
پر مرغ از تف رقعه سوختی |
|
|
راههای چاره را غیرت ببست |
|
لشکر اندیشه را رایت شکست |
|
|
بود اول مونس غم انتظار |
|
آخرش بشکست کی هم انتظار |
|
|
گاه گفتی کین بلای بیدواست |
|
گاه گفتی نه حیات جان ماست |
|
|
گاه هستی زو بر آوردی سری |
|
گاه او از نیستی خوردی بری |
|
|
چونک بر وی سرد گشتی این نهاد |
|
جوش کردی گرم چشمهی اتحاد |
|
|
چونک با بیبرگی غربت بساخت |
|
برگ بیبرگی به سوی او بتاخت |
|
|
خوشههای فکرتش بیکاه شد |
|
شبروان را رهنما چون ماه شد |
|
|
ای بسا طوطی گویای خمش |
|
ای بسا شیرینروان رو ترش |
|
|
رو به گورستان دمی خامش نشین |
|
آن خموشان سخنگو را ببین |
|
|
لیک اگر یکرنگ بینی خاکشان |
|
نیست یکسان حالت چالاکشان |
|
|
شحم و لحم زندگان یکسان بود |
|
آن یکی غمگین دگر شادان بود |
|
|
تو چه دانی تا ننوشی قالشان |
|
زانک پنهانست بر تو حالشان |
|
|
بشنوی از قال های و هوی را |
|
کی ببینی حالت صدتوی را |
|
|
نقش ما یکسان بضدها متصف |
|
خاک هم یکسان روانشان مختلف |
|
|
همچنین یکسان بود آوازها |
|
آن یکی پر درد و آن پر نازها |
|
|
بانگ اسپان بشنوی اندر مصاف |
|
بانگ مرغان بشنوی اندر طواف |
|
|
آن یکی از حقد و دیگر ز ارتباط |
|
آن یکی از رنج و دیگر از نشاط |
|
|
هر که دور از حالت ایشان بود |
|
پیشش آن آوازها یکسان بود |
|
|
آن درختی جنبد از زخم تبر |
|
و آن درخت دیگر از باد سحر |
|
|
بس غلط گشتم ز دیگ مردریگ |
|
زانک سرپوشیده میجوشید دیگ |
|
|
جوش و نوش هرکست گوید بیا |
|
جوش صدق و جوش تزویر و ریا |
|
|
گر نداری بو ز جان روشناس |
|
رو دماغی دست آور بوشناس |
|
|
آن دماغی که بر آن گلشن تند |
|
چشم یعقوبان هم او روشن کند |
|
|
هین بگو احوال آن خستهجگر |
|
کز بخاری دور ماندیم ای پسر |
|