| | | | | | |
| |
مشورت می‌رفت در ایجاد خلق |
|
جانشان در بحر قدرت تا به حلق |
|
| |
چون ملایک مانع آن می‌شدند |
|
بر ملایک خفیه خنبک می‌زدند |
|
| |
مطلع بر نقش هر که هست شد |
|
پیش از آن کین نفس کل پابست شد |
|
| |
پیشتر ز افلاک کیوان دیده‌اند |
|
پیشتر از دانه‌ها نان دیده‌اند |
|
| |
بی دماغ و دل پر از فکرت بدند |
|
بی سپاه و جنگ بر نصرت زدند |
|
| |
آن عیان نسبت بایشان فکرتست |
|
ورنه خود نسبت بدوران ریتست |
|
| |
فکرت از ماضی و مستقبل بود |
|
چون ازین دو رست مشکل حل شود |
|
| |
دیده چون بی‌کیف هر باکیف را |
|
دیده پیش از کان صحیح و زیف را |
|
| |
پیشتر از خلقت انگورها |
|
خورده میها و نموده شورها |
|
| |
در تموز گرم می‌بینند دی |
|
در شعاع شمس می‌بینند فی |
|
| |
در دل انگور می را دیده‌اند |
|
در فنای محض شی را دیده‌اند |
|
| |
آسمان در دور ایشان جرعه‌نوش |
|
آفتاب از جودشان زربفت‌پوش |
|
| |
چون ازیشان مجتمع بینی دو یار |
|
هم یکی باشند و هم ششصد هزار |
|
| |
بر مثال موجها اعدادشان |
|
در عدد آورده باشد بادشان |
|
| |
مفترق شد آفتاب جانها |
|
در درون روزن ابدان ما |
|
| |
چون نظر در قرص داری خود یکیست |
|
وانک شد محجوب ابدان در شکیست |
|
| |
تفرقه در روح حیوانی بود |
|
نفس واحد روح انسانی بود |
|
| |
چونک حق رش علیهم نوره |
|
مفترق هرگز نگردد نور او |
|
| |
یک زمان بگذار ای همره ملال |
|
تا بگویم وصف خالی زان جمال |
|
| |
در بیان ناید جمال حال او |
|
هر دو عالم چیست عکس خال او |
|
| |
چونک من از خال خوبش دم زنم |
|
نطق می‌خواهد که بشکافد تنم |
|
| |
همچو موری اندرین خرمن خوشم |
|
تا فزون از خویش باری می‌کشم |
|
