| | | | | | |
|
از انس فرزند مالک آمدست |
|
که به مهمانی او شخصی شدست |
|
|
او حکایت کرد کز بعد طعام |
|
دید انس دستارخوان را زردفام |
|
|
چرکن و آلوده گفت ای خادمه |
|
اندر افکن در تنورش یکدمه |
|
|
در تنور پر ز آتش در فکند |
|
آن زمان دستارخوان را هوشمند |
|
|
جمله مهمانان در آن حیران شدند |
|
انتظار دود کندوری بدند |
|
|
بعد یکساعت بر آورد از تنور |
|
پاک و اسپید و از آن اوساخ دور |
|
|
قوم گفتند ای صحابی عزیز |
|
چون نسوزید و منقی گشت نیز |
|
|
گفت زانک مصطفی دست و دهان |
|
بس بمالید اندرین دستارخوان |
|
|
ای دل ترسنده از نار و عذاب |
|
با چنان دست و لبی کن اقتراب |
|
|
چون جمادی را چنین تشریف داد |
|
جان عاشق را چهها خواهد گشاد |
|
|
مر کلوخ کعبه را چون قبله کرد |
|
خاک مردان باش ای جان در نبرد |
|
|
بعد از آن گفتند با آن خادمه |
|
تو نگویی حال خود با این همه |
|
|
چون فکندی زود آن از گفت وی |
|
گیرم او بردست در اسرار پی |
|
|
اینچنین دستارخوان قیمتی |
|
چون فکندی اندر آتش ای ستی |
|
|
گفت دارم بر کریمان اعتماد |
|
نیستم ز اکرام ایشان ناامید |
|
|
میزری چه بود اگر او گویدم |
|
در رو اندر عین آتش بی ندم |
|
|
اندر افتم از کمال اعتماد |
|
از عباد الله دارم بس امید |
|
|
سر در اندازم نه این دستارخوان |
|
ز اعتماد هر کریم رازدان |
|
|
ای برادر خود برین اکسیر زن |
|
کم نباید صدق مرد از صدق زن |
|
|
آن دل مردی که از زن کم بود |
|
آن دلی باشد که کم ز اشکم بود |
|