| | | | | | |
|
چند چند آخر دروغ و مکر تو |
|
خود نپرد جز دروغ از وکر تو |
|
|
گفت حاشا از من و از جنس من |
|
که بگردیم از دروغی ممتحن |
|
|
ما خروسان چون مذن راستگوی |
|
هم رقیب آفتاب و وقتجوی |
|
|
پاسبان آفتابیم از درون |
|
گر کنی بالای ما طشتی نگون |
|
|
پاسبان آفتابند اولیا |
|
در بشر واقف ز اسرار خدا |
|
|
اصل ما را حق پی بانگ نماز |
|
داد هدیه آدمی را در جهاز |
|
|
گر بناهنگام سهویمان رود |
|
در اذان آن مقتل ما میشود |
|
|
گفت ناهنگام حی عل فلاح |
|
خون ما را میکند خوار و مباح |
|
|
آنک معصوم آمد و پاک از غلط |
|
آن خروس جان وحی آمد فقط |
|
|
آن غلامش مرد پیش مشتری |
|
شد زیان مشتری آن یکسری |
|
|
او گریزانید مالش را ولیک |
|
خون خود را ریخت اندر یاب نیک |
|
|
یک زیان دفع زیانها میشدی |
|
جسم و مال ماست جانها را فدا |
|
|
پیش شاهان در سیاستگستری |
|
میدهی تو مال و سر را میخری |
|
|
اعجمی چون گشتهای اندر قضا |
|
میگریزانی ز داور مال را |
|