| | | | | | |
| |
پیش از آنک این قصه تا مخلص رسد |
|
دود و گندی آمد از اهل حسد |
|
| |
من نمی‌رنجم ازین لیک این لگد |
|
خاطر ساده‌دلی را پی کند |
|
| |
خوش بیان کرد آن حکیم غزنوی |
|
بهر محجوبان مثال معنوی |
|
| |
که ز قرآن گر نبیند غیر قال |
|
این عجب نبود ز اصحاب ضلال |
|
| |
کز شعاع آفتاب پر ز نور |
|
غیر گرمی می‌نیابد چشم کور |
|
| |
خربطی ناگاه از خرخانه‌ای |
|
سر برون آورد چون طعانه‌ای |
|
| |
کین سخن پستست یعنی مثنوی |
|
قصه پیغامبرست و پی‌روی |
|
| |
نیست ذکر بحث و اسرار بلند |
|
که دوانند اولیا آن سو سمند |
|
| |
از مقامات تبتل تا فنا |
|
پایه پایه تا ملاقات خدا |
|
| |
شرح و حد هر مقام و منزلی |
|
که بپر زو بر پرد صاحب‌دلی |
|
| |
چون کتاب الله بیامد هم بر آن |
|
این چنین طعنه زدند آن کافران |
|
| |
که اساطیرست و افسانه‌ی نژند |
|
نیست تعمیقی و تحقیقی بلند |
|
| |
کودکان خرد فهمش می‌کنند |
|
نیست جز امر پسند و ناپسند |
|
| |
ذکر یوسف ذکر زلف پر خمش |
|
ذکر یعقوب و زلیخا و غمش |
|
| |
ظاهرست و هرکسی پی می‌برد |
|
کو بیان که گم شود در وی خرد |
|
| |
گفت اگر آسان نماید این به تو |
|
این چنین آسان یکی سوره بگو |
|
| |
جنتان و انستان و اهل کار |
|
گو یکی آیت ازین آسان بیار |
|
