| | | | | | |
|
خواجه و بچگان جهازی ساختند |
|
بر ستوران جانب ده تاختند |
|
|
شادمانه سوی صحرا راندند |
|
سافروا کی تغنموا بر خواندند |
|
|
کز سفرها ماه کیخسرو شود |
|
بی سفرها ماه کی خسرو شود |
|
|
از سفر بیدق شود فرزین راد |
|
وز سفر یابید یوسف صد مراد |
|
|
روز روی از آفتابی سوختند |
|
شب ز اختر راه میآموختند |
|
|
خوب گشته پیش ایشان راه زشت |
|
از نشاط ده شده ره چون بهشت |
|
|
تلخ از شیرینلبان خوش میشود |
|
خار از گلزار دلکش میشود |
|
|
حنظل از معشوق خرما میشود |
|
خانه از همخانه صحرا میشود |
|
|
ای بسا از نازنینان خارکش |
|
بر امید گلعذار ماهوش |
|
|
ای بسا حمال گشته پشتریش |
|
از برای دلبر مهروی خویش |
|
|
کرده آهنگر جمال خود سیاه |
|
تا که شب آید ببوسد روی ماه |
|
|
خواجه تا شب بر دکانی چار میخ |
|
زانک سروی در دلش کردست بیخ |
|
|
تاجری دریا و خشکی میرود |
|
آن بمهر خانهشینی میدود |
|
|
هر که را با مرده سودایی بود |
|
بر امید زندهسیمایی بود |
|
|
آن دروگر روی آورده به چوب |
|
بر امید خدمت مهروی خوب |
|
|
بر امید زندهای کن اجتهاد |
|
کو نگردد بعد روزی دو جماد |
|
|
مونسی مگزین خسی را از خسی |
|
عاریت باشد درو آن مونسی |
|
|
انس تو با مادر و بابا کجاست |
|
گر بجز حق مونسانت را وفاست |
|
|
انس تو با دایه و لالا چه شد |
|
گر کسی شاید بغیر حق عضد |
|
|
انس تو با شیر و با پستان نماند |
|
نفرت تو از دبیرستان نماند |
|
|
آن شعاعی بود بر دیوارشان |
|
جانب خورشید وا رفت آن نشان |
|
|
بر هر آن چیزی که افتد آن شعاع |
|
تو بر آن هم عاشق آیی ای شجاع |
|
|
عشق تو بر هر چه آن موجود بود |
|
آن ز وصف حق زر اندود بود |
|
|
چون زری با اصل رفت و مس بماند |
|
طبع سیر آمد طلاق او براند |
|
|
از زر اندود صفاتش پا بکش |
|
از جهالت قلب را کم گوی خوش |
|
|
کان خوشی در قلبها عاریتست |
|
زیر زینت مایهی بی زینتست |
|
|
زر ز روی قلب در کان میرود |
|
سوی آن کان رو تو هم کان میرود |
|
|
نور از دیوار تا خور میرود |
|
تو بدان خور رو که در خور میرود |
|
|
زین سپس پستان تو آب از آسمان |
|
چون ندیدی تو وفا در ناودان |
|
|
معدن دنبه نباشد دام گرگ |
|
کی شناسد معدن آن گرگ سترگ |
|
|
زر گمان بردند بسته در گره |
|
میشتابیدند مغروران به ده |
|
|
همچنین خندان و رقصان میشدند |
|
سوی آن دولاب چرخی میزدند |
|
|
چون همیدیدند مرغی میپرید |
|
جانب ده صبر جامه میدرید |
|
|
هر که میآمد ز ده از سوی او |
|
بوسه میدادند خوش بر روی او |
|
|
گر تو روی یار ما را دیدهای |
|
پس تو جان را جان و ما را دیدهای |
|