| | | | | | |
| |
خواجه در کار آمد و تجهیز ساخت |
|
مرغ عزمش سوی ده اشتاب تاخت |
|
| |
اهل و فرزندان سفر را ساختند |
|
رخت را بر گاو عزم انداختند |
|
| |
شادمانان و شتابان سوی ده |
|
که بری خوردیم از ده مژده ده |
|
| |
مقصد ما را چراگاه خوشست |
|
یار ما آنجا کریم و دلکشست |
|
| |
با هزاران آرزومان خوانده است |
|
بهر ما غرس کرم بنشانده است |
|
| |
ما ذخیره‌ی ده زمستان دراز |
|
از بر او سوی شهر آریم باز |
|
| |
بلک باغ ایثار راه ما کند |
|
در میان جان خودمان جا کند |
|
| |
عجلوا اصحابنا کی تربحوا |
|
عقل می‌گفت از درون لا تفرحوا |
|
| |
من رباح الله کونوا رابحین |
|
ان ربی لا یحب الفرحین |
|
| |
افرحوا هونا بما آتاکم |
|
کل آت مشغل الهاکم |
|
| |
شاد از وی شو مشو از غیر وی |
|
او بهارست و دگرها ماه دی |
|
| |
هر چه غیر اوست استدراج تست |
|
گرچه تخت و ملکتست و تاج تست |
|
| |
شاد از غم شو که غم دام لقاست |
|
اندرین ره سوی پستی ارتقاست |
|
| |
غم یکی گنجیست و رنج تو چو کان |
|
لیک کی در گیرد این در کودکان |
|
| |
کودکان چون نام بازی بشنوند |
|
جمله با خر گور هم تگ می‌دوند |
|
| |
ای خران کور این سو دامهاست |
|
در کمین این سوی خون‌آشامهاست |
|
| |
تیرها پران کمان پنهان ز غیب |
|
بر جوانی می‌رسد صد تیر شیب |
|
| |
گام در صحرای دل باید نهاد |
|
زانک در صحرای گل نبود گشاد |
|
| |
ایمن آبادست دل ای دوستان |
|
چشمه‌ها و گلستان در گلستان |
|
| |
عج الی القلب و سر یا ساریه |
|
فیه اشجار و عین جاریه |
|
| |
ده مرو ده مرد را احمق کند |
|
عقل را بی نور و بی رونق کند |
|
| |
قول پیغامبر شنو ای مجتبی |
|
گور عقل آمد وطن در روستا |
|
| |
هر که را در رستا بود روزی و شام |
|
تا بماهی عقل او نبود تمام |
|
| |
تا بماهی احمقی با او بود |
|
از حشیش ده جز اینها چه درود |
|
| |
وانک ماهی باشد اندر روستا |
|
روزگاری باشدش جهل و عمی |
|
| |
ده چه باشد شیخ واصل ناشده |
|
دست در تقلید و حجت در زده |
|
| |
پیش شهر عقل کلی این حواس |
|
چون خران چشم‌بسته در خراس |
|
| |
این رها کن صورت افسانه گیر |
|
هل تو دردانه تو گندم‌دانه گیر |
|
| |
گر بدر ره نیست هین بر می‌ستان |
|
گر بدان ره نیستت این سو بران |
|
| |
ظاهرش گیر ار چه ظاهر کژ پرد |
|
عاقبت ظاهر سوی باطن برد |
|
| |
اول هر آدمی خود صورتست |
|
بعد از آن جان کو جمال سیرتست |
|
| |
اول هر میوه جز صورت کیست |
|
بعد از آن لذت که معنی ویست |
|
| |
اولا خرگاه سازند و خرند |
|
ترک را زان پس به مهمان آورند |
|
| |
صورتت خرگاه دان معنیت ترک |
|
معنیت ملاح دان صورت چو فلک |
|
| |
بهر حق این را رها کن یک نفس |
|
تا خر خواجه بجنباند جرس |
|
