| | | | | | |
|
رفت لقمان سوی داود صفا |
|
دید کو میکرد ز آهن حلقهها |
|
|
جمله را با همدگر در میفکند |
|
ز آهن پولاد آن شاه بلند |
|
|
صنعت زراد او کم دیده بود |
|
درعجب میماند وسواسش فزود |
|
|
کین چه شاید بود وا پرسم ازو |
|
که چه میسازی ز حلقه تو بتو |
|
|
باز با خود گفت صبر اولیترست |
|
صبر تا مقصود زوتر رهبرست |
|
|
چون نپرسی زودتر کشفت شود |
|
مرغ صبر از جمله پرانتر بود |
|
|
ور بپرسی دیرتر حاصل شود |
|
سهل از بی صبریت مشکل شود |
|
|
چونک لقمان تن بزد هم در زمان |
|
شد تمام از صنعت داود آن |
|
|
پس زره سازید و در پوشید او |
|
پیش لقمان کریم صبرخو |
|
|
گفت این نیکو لباسست ای فتی |
|
درمصاف و جنگ دفع زخم را |
|
|
گفت لقمان صبر هم نیکو دمیست |
|
که پناه و دافع هر جا غمیست |
|
|
صبر را با حق قرین کرد ای فلان |
|
آخر والعصر را آگه بخوان |
|
|
صد هزاران کیمیا حق آفرید |
|
کیمیایی همچو صبر آدم ندید |
|