| | | | | | |
| |
شمع مریم را بهل افروخته |
|
که بخارا می‌رود آن سوخته |
|
| |
سخت بی‌صبر و در آتشدان تیز |
|
رو سوی صدر جهان می‌کن گریز |
|
| |
این بخارا منبع دانش بود |
|
پس بخاراییست هر کنش بود |
|
| |
پیش شیخی در بخارا اندری |
|
تا به خواری در بخارا ننگری |
|
| |
جز به خواری در بخارای دلش |
|
راه ندهد جزر و مد مشکلش |
|
| |
ای خنک آن را که ذلت نفسه |
|
وای آنکس را که یردی رفسه |
|
| |
فرقت صدر جهان در جان او |
|
پاره پاره کرده بود ارکان او |
|
| |
گفت بر خیزم هم‌آنجا واروم |
|
کافر ار گشتم دگر ره بگروم |
|
| |
واروم آنجا بیفتم پیش او |
|
پیش آن صدر نکواندیش او |
|
| |
گویم افکندم به پیشت جان خویش |
|
زنده کن یا سر ببر ما را چو میش |
|
| |
کشته و مرده به پیشت ای قمر |
|
به که شاه زندگان جای دگر |
|
| |
آزمودم من هزاران بار بیش |
|
بی تو شیرین می‌نبینم عیش خویش |
|
| |
غن لی یا منیتی لحن النشور |
|
ابرکی یا ناقتی تم السرور |
|
| |
ابلعی یا ارض دمعی قد کفی |
|
اشربی یا نفس وردا قد صفا |
|
| |
عدت یا عیدی الینا مرحبا |
|
نعم ما روحت یا ریح الصبا |
|
| |
گفت ای یاران روان گشتم وداع |
|
سوی آن صدری که امیرست و مطاع |
|
| |
دم‌بدم در سوز بریان می‌شوم |
|
هرچه بادا باد آنجا می‌روم |
|
| |
گرچه دل چون سنگ خارا می‌کند |
|
جان من عزم بخارا می‌کند |
|
| |
مسکن یارست و شهر شاه من |
|
پیش عاشق این بود حب الوطن |
|
