| | | | | | |
| |
آن غزان ترک خون‌ریز آمدند |
|
بهر یغما بر دهی ناگه زدند |
|
| |
دو کس از اعیان آن ده یافتند |
|
در هلاک آن یکی بشتافتند |
|
| |
دست بستندش که قربانش کنند |
|
گفت ای شاهان و ارکان بلند |
|
| |
در چه مرگم چرا می‌افکنید |
|
از چه آخر تشنه‌ی خون منید |
|
| |
چیست حکمت چه غرض در کشتنم |
|
چون چنین درویشم و عریان‌تنم |
|
| |
گفت تا هیبت برین یارت زند |
|
تا بترسد او و زر پیدا کند |
|
| |
گفت آخر او ز من مسکین‌ترست |
|
گفت قاصد کرده است او را زرست |
|
| |
گفت چون وهمست ما هر دو یکیم |
|
در مقام احتمال و در شکیم |
|
| |
خود ورا بکشید اول ای شهان |
|
تا بترسم من دهم زر را نشان |
|
| |
پس کرمهای الهی بین که ما |
|
آمدیم آخر زمان در انتها |
|
| |
آخرین قرنها پیش از قرون |
|
در حدیثست آخرون السابقون |
|
| |
تا هلاک قوم نوح و قوم هود |
|
عارض رحمت بجان ما نمود |
|
| |
کشت ایشان را که ما ترسیم ازو |
|
ور خود این بر عکس کردی وای تو |
|
