| | | | | | |
|
یادم آمد قصهی اهل سبا |
|
کز دم احمق صباشان شد وبا |
|
|
آن سبا ماند به شهر بس کلان |
|
در فسانه بشنوی از کودکان |
|
|
کودکان افسانهها میآورند |
|
درج در افسانهشان بس سر و پند |
|
|
هزلها گویند در افسانهها |
|
گنج میجو در همه ویرانهها |
|
|
بود شهری بس عظیم و مه ولی |
|
قدر او قدر سکره بیش نی |
|
|
بس عظیم و بس فراخ و بس دراز |
|
سخت زفت زفت اندازهی پیاز |
|
|
مردم ده شهر مجموع اندرو |
|
لیک جمله سه تن ناشستهرو |
|
|
اندرو خلق و خلایق بیشمار |
|
لیک آن جمله سه خام پختهخوار |
|
|
جان ناکرده به جانان تاختن |
|
گر هزارانست باشد نیم تن |
|
|
آن یکی بس دور بین و دیدهکور |
|
از سلیمان کور و دیده پای مور |
|
|
و آن دگر بس تیزگوش و سخت کر |
|
گنج و در وی نیست یک جو سنگ زر |
|
|
وآن دگر عور و برهنه لاشهباز |
|
لیک دامنهای جامهی او دراز |
|
|
گفت کور اینک سپاهی میرسند |
|
من همیبینم که چه قومند و چند |
|
|
گفت کر آری شنودم بانگشان |
|
که چه میگویند پیدا و نهان |
|
|
آن برهنه گفت ترسان زین منم |
|
که ببرند از درازی دامنم |
|
|
کور گفت اینک به نزدیک آمدند |
|
خیز بگریزیم پیش از زخم و بند |
|
|
کر همیگوید که آری مشغله |
|
میشود نزدیکتر یاران هله |
|
|
آن برهنه گفت آوه دامنم |
|
از طمع برند و من ناآمنم |
|
|
شهر را هشتند و بیرون آمدند |
|
در هزیمت در دهی اندر شدند |
|
|
اندر آن ده مرغ فربه یافتند |
|
لیک ذرهی گوشت بر وی نه نژند |
|
|
مرغ مردهی خشک وز زخم کلاغ |
|
استخوانها زار گشته چون پناغ |
|
|
زان همیخوردند چون از صید شیر |
|
هر یکی از خوردنش چون پیل سیر |
|
|
هر سه زان خوردند و بس فربه شدند |
|
چون سه پیل بس بزرگ و مه شدند |
|
|
آنچنان کز فربهی هر یک جوان |
|
در نگنجیدی ز زفتی در جهان |
|
|
با چنین گبزی و هفت اندام زفت |
|
از شکاف در برون جستند و رفت |
|
|
راه مرگ خلق ناپیدا رهیست |
|
در نظر ناید که آن بیجا رهیست |
|
|
نک پیاپی کاروانها مقتفی |
|
زین شکاف در که هست آن مختفی |
|
|
بر در ار جویی نیابی آن شکاف |
|
سخت ناپیدا و زو چندین زفاف |
|