| | | | | | |
|
آن شنیدی تو که در هندوستان |
|
دید دانایی گروهی دوستان |
|
|
گرسنه مانده شده بیبرگ و عور |
|
میرسیدند از سفر از راه دور |
|
|
مهر داناییش جوشید و بگفت |
|
خوش سلامیشان و چون گلبن شکفت |
|
|
گفت دانم کز تجوع وز خلا |
|
جمع آمد رنجتان زین کربلا |
|
|
لیک الله اللهای قوم جلیل |
|
تا نباشد خوردتان فرزند پیل |
|
|
پیل هست این سو که اکنون میروید |
|
پیلزاده مشکرید و بشنوید |
|
|
پیلبچگانند اندر راهتان |
|
صید ایشان هست بس دلخواهتان |
|
|
بس ضعیفاند و لطیف و بس سمین |
|
لیک مادر هست طالب در کمین |
|
|
از پی فرزند صد فرسنگ راه |
|
او بگردد در حنین و آه آه |
|
|
آتش و دود آید از خرطوم او |
|
الحذر زان کودک مرحوم او |
|
|
اولیا اطفال حقاند ای پسر |
|
غایبی و حاضری بس با خبر |
|
|
غایبی مندیش از نقصانشان |
|
کو کشد کین از برای جانشان |
|
|
گفت اطفال مناند این اولیا |
|
در غریبی فرد از کار و کیا |
|
|
از برای امتحان خوار و یتیم |
|
لیک اندر سر منم یار و ندیم |
|
|
پشتدار جمله عصمتهای من |
|
گوییا هستند خود اجزای من |
|
|
هان و هان این دلقپوشان مناند |
|
صد هزار اندر هزار و یک تناند |
|
|
ورنه کی کردی به یک چوبی هنر |
|
موسیی فرعون را زیر و زبر |
|
|
ورنه کی کردی به یک نفرین بد |
|
نوح شرق و غرب را غرقاب خود |
|
|
بر نکندی یک دعای لوط راد |
|
جمله شهرستانشان را بی مراد |
|
|
گشت شهرستان چون فردوسشان |
|
دجلهٔ آب سیه رو بین نشان |
|
|
سوی شامست این نشان و این خبر |
|
در ره قدسش ببینی در گذر |
|
|
صد هزاران ز انبیای حقپرست |
|
خود بهر قرنی سیاستها بدست |
|
|
گر بگویم وین بیان افزون شود |
|
خود جگر چه بود که کهها خون شود |
|
|
خون شود کهها و باز آن بفسرد |
|
تو نبینی خون شدن کوری و رد |
|
|
طرفه کوری دوربین تیزچشم |
|
لیک از اشتر نبیند غیر پشم |
|
|
مو بمو بیند ز صرفه حرص انس |
|
رقص بی مقصود دارد همچو خرس |
|
|
رقص آنجا کن که خود را بشکنی |
|
پنبه را از ریش شهوت بر کنی |
|
|
رقص و جولان بر سر میدان کنند |
|
رقص اندر خون خود مردان کنند |
|
|
چون رهند از دست خود دستی زنند |
|
چون جهند از نقص خود رقصی کنند |
|
|
مطربانشان از درون دف میزنند |
|
بحرها در شورشان کف میزنند |
|
|
تو نبینی لیک بهر گوششان |
|
برگها بر شاخها هم کفزنان |
|
|
تو نبینی برگها را کف زدن |
|
گوش دل باید نه این گوش بدن |
|
|
گوش سر بر بند از هزل و دروغ |
|
تا ببینی شهر جان با فروغ |
|
|
سر کشد گوش محمد در سخن |
|
کش بگوید در نبی حق هو اذن |
|
|
سر به سر گوشست و چشم است این نبی |
|
تازه زو ما مرضعست او ما صبی |
|
|
این سخن پایان ندارد باز ران |
|
سوی اهل پیل و بر آغاز ران |
|