| | | | | | |
|
پیش ازین زان گفته بودیم اندکی |
|
خود چه گوییم از هزارانش یکی |
|
|
خواستم گفتن در آن تحقیقها |
|
تا کنون وا ماند از تعویقها |
|
|
حملهی دیگر ز بسیارش قلیل |
|
گفته آید شرح یک عضوی ز پیل |
|
|
گوش کن هاروت را ماروت را |
|
ای غلام و چاکران ما روت را |
|
|
مست بودند از تماشای اله |
|
وز عجایبهای استدراج شاه |
|
|
این چنین مستیست ز استدراج حق |
|
تا چه مستیها کند معراج حق |
|
|
دانهی دامش چنین مستی نمود |
|
خوان انعامش چهها داند گشود |
|
|
مست بودند و رهیده از کمند |
|
های هوی عاشقانه میزدند |
|
|
یک کمین و امتحان در راه بود |
|
صرصرش چون کاه که را میربود |
|
|
امتحان میکردشان زیر و زبر |
|
کی بود سرمست را زینها خبر |
|
|
خندق و میدان بپیش او یکیست |
|
چاه و خندق پیش او خوش مسلکیست |
|
|
آن بز کوهی بر آن کوه بلند |
|
بر دود از بهر خوردی بیگزند |
|
|
تا علف چیند ببیند ناگهان |
|
بازیی دیگر ز حکم آسمان |
|
|
بر کهی دیگر بر اندازد نظر |
|
ماده بز بیند بر آن کوه دگر |
|
|
چشم او تاریک گردد در زمان |
|
بر جهد سرمست زین که تا بدان |
|
|
آنچنان نزدیک بنماید ورا |
|
که دویدن گرد بالوعهی سرا |
|
|
آن هزاران گز دو گز بنمایدش |
|
تا ز مستی میل جستن آیدش |
|
|
چونک بجهد در فتد اندر میان |
|
در میان هر دو کوه بی امان |
|
|
او ز صیادان به که بگریخته |
|
خود پناهش خون او را ریخته |
|
|
شسته صیادان میان آن دو کوه |
|
انتظار این قضای با شکوه |
|
|
باشد اغلب صید این بز همچنین |
|
ورنه چالاکست و چست و خصمبین |
|
|
رستم ارچه با سر و سبلت بود |
|
دام پاگیرش یقین شهوت بود |
|
|
همچو من از مستی شهوت ببر |
|
مستی شهوت ببین اندر شتر |
|
|
باز این مستی شهوت در جهان |
|
پیش مستی ملک دان مستهان |
|
|
مستی آن مستی این بشکند |
|
او به شهوت التفاتی کی کند |
|
|
آب شیرین تا نخوردی آب شور |
|
خوش بود خوش چون درون دیده نور |
|
|
قطرهای از بادههای آسمان |
|
بر کند جان را ز می وز ساقیان |
|
|
تا چه مستیها بود املاک را |
|
وز جلالت روحهای پاک را |
|
|
که به بوی دل در آن می بستهاند |
|
خم بادهی این جهان بشکستهاند |
|
|
جز مگر آنها که نومیدند و دور |
|
همچو کفاری نهفته در قبور |
|
|
ناامید از هر دو عالم گشتهاند |
|
خارهای بینهایت کشتهاند |
|
|
پس ز مستیها بگفتند ای دریغ |
|
بر زمین باران بدادیمی چو میغ |
|
|
گستریدیمی درین بیداد جا |
|
عدل و انصاف و عبادات و وفا |
|
|
این بگفتند و قضا میگفت بیست |
|
پیش پاتان دام ناپیدا بسیست |
|
|
هین مدو گستاخ در دشت بلا |
|
هین مران کورانه اندر کربلا |
|
|
که ز موی و استخوان هالکان |
|
مینیابد راه پای سالکان |
|
|
جملهی راه استخوان و موی و پی |
|
بس که تیغ قهر لاشی کرد شی |
|
|
گفت حق که بندگان جفت عون |
|
بر زمین آهسته میرانند و هون |
|
|
پا برهنه چون رود در خارزار |
|
جز بوقفه و فکرت و پرهیزگار |
|
|
این قضا میگفت لیکن گوششان |
|
بسته بود اندر حجاب جوششان |
|
|
چشمها و گوشها را بستهاند |
|
جز مر آنها را که از خود رستهاند |
|
|
جز عنایت که گشاید چشم را |
|
جز محبت که نشاند خشم را |
|
|
جهد بی توفیق خود کس را مباد |
|
در جهان والله اعلم بالسداد |
|