| | | | | | |
|
صوفیی بر میخ روزی سفره دید |
|
چرخ میزد جامهها را میدرید |
|
|
بانگ میزد نک نوای بینوا |
|
قحطها و دردها را نک دوا |
|
|
چونک دود و شور او بسیار شد |
|
هر که صوفی بود با او یار شد |
|
|
کخکخی و های و هویی میزدند |
|
تای چندی مست و بیخود میشدند |
|
|
بوالفضولی گفت صوفی را که چیست |
|
سفرهای آویخته وز نان تهیست |
|
|
گفت رو رو نقش بیمعنیستی |
|
تو بجو هستی که عاشق نیستی |
|
|
عشق نان بی نان غذای عاشق است |
|
بند هستی نیست هر کو صادقست |
|
|
عاشقان را کار نبود با وجود |
|
عاشقان را هست بی سرمایه سود |
|
|
بال نه و گرد عالم میپرند |
|
دست نه و گو ز میدان میبرند |
|
|
آن فقیری کو ز معنی بوی یافت |
|
دست ببریده همی زنبیل بافت |
|
|
عاشقان اندر عدم خیمه زدند |
|
چون عدم یکرنگ و نفس واحدند |
|
|
شیرخواره کی شناسد ذوق لوت |
|
مر پری را بوی باشد لوت و پوت |
|
|
آدمی کی بو برد از بوی او |
|
چونک خوی اوست ضد خوی او |
|
|
یابد از بو آن پری بویکش |
|
تو نیابی آن ز صد من لوت خوش |
|
|
پیش قبطی خون بود آن آب نیل |
|
آب باشد پیش سبطی جمیل |
|
|
جاده باشد بحر ز اسراییلیان |
|
غرقه گه باشد ز فرعون عوان |
|