| | | | | | |
| |
این عجب‌تر که بریشان می‌گذشت |
|
صد هزاران خلق از صحرا و دشت |
|
| |
ز آرزوی سایه جان می‌باختند |
|
از گلیمی سایه‌بان می‌ساختند |
|
| |
سایه‌ی آن را نمی‌دیدند هیچ |
|
صد تفو بر دیده‌های پیچ پیچ |
|
| |
ختم کرده قهر حق بر دیده‌ها |
|
که نبیند ماه را بیند سها |
|
| |
ذره‌ای را بیند و خورشید نه |
|
لیک از لطف و کرم نومید نه |
|
| |
کاروانها بی نوا وین میوه‌ها |
|
پخته می‌ریزد چه سحرست ای خدا |
|
| |
سیب پوسیده همی‌چیدند خلق |
|
درهم افتاده بیغما خشک‌حلق |
|
| |
گفته هر برگ و شکوفه آن غصون |
|
دم بدم یا لیت قوم یعلمون |
|
| |
بانگ می‌آمد ز سوی هر درخت |
|
سوی ما آیید خلق شوربخت |
|
| |
بانگ می‌آمد ز غیرت بر شجر |
|
چشمشان بستیم کلا لا وزر |
|
| |
گر کسی می‌گفتشان کین سو روید |
|
تا ازین اشجار مستسعد شوید |
|
| |
جمله می‌گفتند کین مسکین مست |
|
از قضاء الله دیوانه شدست |
|
| |
مغز این مسکین ز سودای دراز |
|
وز ریاضت گشت فاسد چون پیاز |
|
| |
او عجب می‌ماند یا رب حال چیست |
|
خلق را این پرده و اضلال چیست |
|
| |
خلق گوناگون با صد رای و عقل |
|
یک قدم آن سو نمی‌آرند نقل |
|
| |
عاقلان و زیرکانشان ز اتفاق |
|
گشته منکر زین چنین باغی و عاق |
|
| |
یا منم دیوانه و خیره شده |
|
دیو چیزی مرا مرا بر سر زده |
|
| |
چشم می‌مالم بهر لحظه که من |
|
خواب می‌بینم خیال اندر زمن |
|
| |
خواب چه بود بر درختان می‌روم |
|
میوه‌هاشان می‌خورم چون نگروم |
|
| |
باز چون من بنگرم در منکران |
|
که همی‌گیرند زین بستان کران |
|
| |
با کمال احتیاج و افتقار |
|
ز آرزوی نیم غوره جانسپار |
|
| |
ز اشتیاق و حرص یک برگ درخت |
|
می‌زنند این بی‌نوایان آه سخت |
|
| |
در هزیمت زین درخت و زین ثمار |
|
این خلایق صد هزار اندر هزار |
|
| |
باز می‌گویم عجب من بی‌خودم |
|
دست در شاخ خیالی در زدم |
|
| |
حتی اذا ما استیاس الرسل بگو |
|
تا بظنوا انهم قد کذبوا |
|
| |
این قرائت خوان که تخفیف کذب |
|
این بود که خویش بیند محتجب |
|
| |
در گمان افتاد جان انبیا |
|
ز اتفاق منکری اشقیا |
|
| |
جائهم بعد التشکک نصرنا |
|
ترکشان گو بر درخت جان بر آ |
|
| |
می‌خور و می‌ده بدان کش روزیست |
|
هر دم و هر لحظه سحرآموزیست |
|
| |
خلق‌گویان ای عجب این بانگ چیست |
|
چونک صحرا از درخت و بر تهیست |
|
| |
گیج گشتیم از دم سوداییان |
|
که به نزدیک شما باغست و خوان |
|
| |
چشم می‌مالیم اینجا باغ نیست |
|
یا بیابانیست یا مشکل رهیست |
|
| |
ای عجب چندین دراز این گفت و گو |
|
چون بود بیهوده ور خود هست کو |
|
| |
من همی‌گویم چو ایشان ای عجب |
|
این چنین مهری چرا زد صنع رب |
|
| |
زین تنازعها محمد در عجب |
|
در تعجب نیز مانده بولهب |
|
| |
زین عجب تا آن عجب فرقیست ژرف |
|
تا چه خواهد کرد سلطان شگرف |
|
| |
ای دقوقی تیزتر ران هین خموش |
|
چند گویی چند چون قحطست گوش |
|
