| | | | | | |
|
یا به حال اولینان بنگرید |
|
یا سوی آخر بحزمی در پرید |
|
|
حزم چه بود در دو تدبیر احتیاط |
|
از دو آن گیری که دورست از خباط |
|
|
آن یکی گوید درین ره هفت روز |
|
نیست آب و هست ریگ پایسوز |
|
|
آن دگر گوید دروغست این بران |
|
که بهر شب چشمهای بینی روان |
|
|
حزم آن باشد که بر گیری تو آب |
|
تا رهی از ترس و باشی بر صواب |
|
|
گر بود در راه آب این را بریز |
|
ور نباشد وای بر مرد ستیز |
|
|
ای خلیفهزادگان دادی کنید |
|
حزم بهر روز میعادی کنید |
|
|
آن عدوی کز پدرتان کین کشید |
|
سوی زندانش ز علیین کشید |
|
|
آن شه شطرنج دل را مات کرد |
|
از بهشتش سخرهی آفات کرد |
|
|
چند جا بندش گرفت اندر نبرد |
|
تا بکشتی در فکندش رویزرد |
|
|
اینچنین کردست با آن پهلوان |
|
سست سستش منگرید ای دیگران |
|
|
مادر و بابای ما را آن حسود |
|
تاج و پیرایه بچالاکی ربود |
|
|
کردشان آنجا برهنه و زار و خوار |
|
سالها بگریست آدم زار زار |
|
|
که ز اشک چشم او رویید نبت |
|
که چرا اندر جریدهی لاست ثبت |
|
|
تو قیاسی گیر طراریش را |
|
که چنان سرور کند زو ریش را |
|
|
الحذر ای گلپرستان از شرش |
|
تیغ لا حولی زنید اندر سرش |
|
|
کو همیبیند شما را از کمین |
|
که شما او را نمیبینید هین |
|
|
دایما صیاد ریزد دانهها |
|
دانه پیدا باشد و پنهان دغا |
|
|
هر کجا دانه بدیدی الحذر |
|
تا نبندد دام بر تو بال و پر |
|
|
زانک مرغی کو بترک دانه کرد |
|
دانه از صحرای بی تزویر خورد |
|
|
هم بدان قانع شد و از دام جست |
|
هیچ دامی پر و بالش را نبست |
|