| | | | | | |
|
گفت او را ناصحی ای بیخبر |
|
عاقبت اندیش اگر داری هنر |
|
|
درنگر پس را به عقل و پیش را |
|
همچو پروانه مسوزان خویش را |
|
|
چون بخارا میروی دیوانهای |
|
لایق زنجیر و زندانخانهای |
|
|
او ز تو آهن همیخاید ز خشم |
|
او همیجوید ترا با بیست چشم |
|
|
میکند او تیز از بهر تو کارد |
|
او سگ قحطست و تو انبان آرد |
|
|
چون رهیدی و خدایت راه داد |
|
سوی زندان میروی چونت فتاد |
|
|
بر تو گر دهگون موکل آمدی |
|
عقل بایستی کز ایشان کم زدی |
|
|
چون موکل نیست بر تو هیچکس |
|
از چه بسته گشت بر تو پیش و پس |
|
|
عشق پنهان کرده بود او را اسیر |
|
آن موکل را نمیدید آن نذیر |
|
|
هر موکل را موکل مختفیست |
|
ورنه او در بند سگ طبعی ز چیست |
|
|
خشم شاه عشق بر جانش نشست |
|
بر عوانی و سیهروییش بست |
|
|
میزند او را که هین او رابزن |
|
زان عوانان نهان افغان من |
|
|
هرکه بینی در زیانی میرود |
|
گرچه تنها با عوانی میرود |
|
|
گر ازو واقف بدی افغان زدی |
|
پیش آن سلطان سلطانان شدی |
|
|
ریختی بر سر به پیش شاه خاک |
|
تا امان دیدی ز دیو سهمناک |
|
|
میر دیدی خویش را ای کم ز مور |
|
زان ندیدی آن موکل را تو کور |
|
|
غره گشتی زین دروغین پر و بال |
|
پر و بالی کو کشد سوی وبال |
|
|
پر سبک دارد ره بالا کند |
|
چون گلآلو شد گرانیها کند |
|