مثنوی معنوی/مهمان آمدن در آن مسجد
| تا یکی مهمان در آمد وقت شب | کو شنیده بود آن صیت عجب | |||||
| از برای آزمون می‌آزمود | زانک بس مردانه و جان سیر بود | |||||
| گفت کم گیرم سر و اشکمبه‌ای | رفته گیر از گنج جان یک حبه‌ای | |||||
| صورت تن گو برو من کیستم | نقش کم ناید چو من باقیستم | |||||
| چون نفخت بودم از لطف خدا | نفخ حق باشم ز نای تن جدا | |||||
| تا نیفتد بانگ نفخش این طرف | تا رهد آن گوهر از تنگین صدف | |||||
| چون تمنوا موت گفت ای صادقین | صادقم جان را برافشانم برین | |||||