| | | | | | |
|
همچو مجنون کو سگی را مینواخت |
|
بوسهاش میداد و پیشش میگداخت |
|
|
گرد او میگشت خاضع در طواف |
|
هم جلاب شکرش میداد صاف |
|
|
بوالفضولی گفت ای مجنون خام |
|
این چه شیدست این که میآری مدام |
|
|
پوز سگ دایم پلیدی میخورد |
|
مقعد خود را بلب میاسترد |
|
|
عیبهای سگ بسی او بر شمرد |
|
عیبدان از غیبدان بویی نبرد |
|
|
گفت مجنون تو همه نقشی و تن |
|
اندر آ و بنگرش از چشم من |
|
|
کین طلسم بستهی مولیست این |
|
پاسبان کوچهی لیلیست این |
|
|
همنشین بین و دل و جان و شناخت |
|
کو کجا بگزید و مسکنگاه ساخت |
|
|
او سگ فرخرخ کهف منست |
|
بلک او همدرد و هملهف منست |
|
|
آن سگی که باشد اندر کوی او |
|
من به شیران کی دهم یک موی او |
|
|
ای که شیران مر سگانش را غلام |
|
گفت امکان نیست خامش والسلام |
|
|
گر ز صورت بگذرید ای دوستان |
|
جنتست و گلستان در گلستان |
|
|
صورت خود چون شکستی سوختی |
|
صورت کل را شکست آموختی |
|
|
بعد از آن هر صورتی را بشکنی |
|
همچو حیدر باب خیبر بر کنی |
|
|
سغبهی صورت شد آن خواجهی سلیم |
|
که به ده میشد بگفتاری سقیم |
|
|
سوی دام آن تملق شادمان |
|
همچو مرغی سوی دانهی امتحان |
|
|
از کرم دانست مرغ آن دانه را |
|
غایت حرص است نه جود آن عطا |
|
|
مرغکان در طمع دانه شادمان |
|
سوی آن تزویر پران و دوان |
|
|
گر ز شادی خواجه آگاهت کنم |
|
ترسم ای رهرو که بیگاهت کنم |
|
|
مختصر کردم چو آمد ده پدید |
|
خود نبود آن ده ره دیگر گزید |
|
|
قرب ماهی ده بده میتاختند |
|
زانک راه ده نکو نشناختند |
|
|
هر که در ره بی قلاوزی رود |
|
هر دو روزه راه صدساله شود |
|
|
هر که تازد سوی کعبه بی دلیل |
|
همچو این سرگشتگان گردد ذلیل |
|
|
هر که گیرد پیشهای بیاوستا |
|
ریشخندی شد بشهر و روستا |
|
|
جز که نادر باشد اندر خافقین |
|
آدمی سر بر زند بی والدین |
|
|
مال او یابد که کسبی میکند |
|
نادری باشد که بر گنجی زند |
|
|
مصطفایی کو که جسمش جان بود |
|
تا که رحمن علمالقرآن بود |
|
|
اهل تن را جمله علم بالقلم |
|
واسطه افراشت در بذل کرم |
|
|
هر حریصی هست محروم ای پسر |
|
چون حریصان تگ مرو آهستهتر |
|
|
اندر آن ره رنجها دیدند و تاب |
|
چون عذاب مرغ خاکی در عذاب |
|
|
سیر گشته از ده و از روستا |
|
وز شکرریز چنان نا اوستا |
|