| | | | | | |
|
آمد از حق سوی موسی این عتاب |
|
کای طلوع ماه دیده تو ز جیب |
|
|
مشرقت کردم ز نور ایزدی |
|
من حقم رنجور گشتم نامدی |
|
|
گفت سبحانا تو پاکی از زیان |
|
این چه رمزست این بکن یا رب بیان |
|
|
باز فرمودش که در رنجوریم |
|
چون نپرسیدی تو از روی کرم |
|
|
گفت یا رب نیست نقصانی ترا |
|
عقل گم شد این سخن را برگشا |
|
|
گفت آری بندهی خاص گزین |
|
کشت رنجور او منم نیکو ببین |
|
|
هست معذوریش معذوری من |
|
هست رنجوریش رنجوری من |
|
|
هر که خواهد همنشینی خدا |
|
تا نشیند در حضور اولیا |
|
|
از حضور اولیا گر بسکلی |
|
تو هلاکی زانک جزوی بی کلی |
|
|
هر که را دیو از کریمان وا برد |
|
بی کسش یابد سرش را او خورد |
|
|
یک بدست از جمع رفتن یک زمان |
|
مکر دیوست بشنو و نیکو بدان |
|