| | | | | | |
|
بر فلک پیدا شد آن استارهاش |
|
کوری فرعون و مکر و چارهاش |
|
|
روز شد گفتش که ای عمران برو |
|
واقف آن غلغل و آن بانگ شو |
|
|
راند عمران جانب میدان و گفت |
|
این چه غلغل بود شاهنشه نخفت |
|
|
هر منجم سر برهنه جامهپاک |
|
همچو اصحاب عزا بوسیده خاک |
|
|
همچو اصحاب عزا آوازشان |
|
بد گرفته از فغان و سازشان |
|
|
ریش و مو بر کنده رو بدریدگان |
|
خاک بر سر کرده خونپر دیدگان |
|
|
گفت خیرست این چه آشوبست و حال |
|
بد نشانی میدهد منحوس سال |
|
|
عذر آوردند و گفتند ای امیر |
|
کرد ما را دست تقدیرش اسیر |
|
|
این همه کردیم و دولت تیره شد |
|
دشمن شه هست گشت و چیره شد |
|
|
شب ستارهی آن پسر آمد عیان |
|
کوری ما بر جبین آسمان |
|
|
زد ستارهی آن پیمبر بر سما |
|
ما ستارهبار گشتیم از بکا |
|
|
با دل خوش شاد عمران وز نفاق |
|
دست بر سر میبزد کاه الفراق |
|
|
کرد عمران خویش پر خشم و ترش |
|
رفت چون دیوانگان بی عقل و هش |
|
|
خویشتن را اعجمی کرد و براند |
|
گفتههای بس خشن بر جمع خواند |
|
|
خویشتن را ترش و غمگین ساخت او |
|
نردهای بازگونه باخت او |
|
|
گفتشان شاه مرا بفریفتید |
|
از خیانت وز طمع نشکیفتید |
|
|
سوی میدان شاه را انگیختید |
|
آب روی شاه ما را ریختید |
|
|
دست بر سینه زدیت اندر ضمان |
|
شاه را ما فارغ آریم از غمان |
|
|
شاه هم بشنید و گفت ای خاینان |
|
من بر آویزم شما را بی امان |
|
|
خویش را در مضحکه انداختم |
|
مالها با دشمنان در باختم |
|
|
تا که امشب جمله اسراییلیان |
|
دور ماندند از ملاقات زنان |
|
|
مال رفت و آب رو و کار خام |
|
این بود یاری و افعال کرام |
|
|
سالها ادرار و خلعت میبرید |
|
مملکتها را مسلم میخورید |
|
|
رایتان این بود و فرهنگ و نجوم |
|
طبلخوارانید و مکارید و شوم |
|
|
من شما را بر درم و آتش زنم |
|
بینی و گوش و لبانتان بر کنم |
|
|
من شما را هیزم آتش کنم |
|
عیش رفته بر شما ناخوش کنم |
|
|
سجده کردند و بگفتند ای خدیو |
|
گر یکی کرت ز ما چربید دیو |
|
|
سالها دفع بلاها کردهایم |
|
وهم حیران زانچ ماها کردهایم |
|
|
فوت شد از ما و حملش شد پدید |
|
نطفهاش جست و رحم اندر خزید |
|
|
لیک استغفار این روز ولاد |
|
ما نگه داریم ای شاه و قباد |
|
|
روز میلادش رصد بندیم ما |
|
تا نگردد فوت و نجهد این قضا |
|
|
گر نداریم این نگه ما را بکش |
|
ای غلام رای تو افکار و هش |
|
|
تا بنه مه میشمرد او روز روز |
|
تا نپرد تیر حکم خصمدوز |
|
|
بر قضا هر کو شبیخون آورد |
|
سرنگون آید ز خون خود خورد |
|
|
چون زمین با آسمان خصمی کند |
|
شوره گردد سر ز مرگی بر زند |
|
|
نقش با نقاش پنجه میزند |
|
سبلتان و ریش خود بر میکند |
|