| | | | | | |
| |
هم ز ابراهیم ادهم آمدست |
|
کو ز راهی بر لب دریا نشست |
|
| |
دلق خود می‌دوخت آن سلطان جان |
|
یک امیری آمد آنجا ناگهان |
|
| |
آن امیر از بندگان شیخ بود |
|
شیخ را بشناخت سجده کرد زود |
|
| |
خیره شد در شیخ و اندر دلق او |
|
شکل دیگر گشته خلق و خلق او |
|
| |
کو رها کرد آنچنان ملکی شگرف |
|
بر گزید آن فقر بس باریک‌حرف |
|
| |
ترک کرد او ملک هفت اقلیم را |
|
می‌زند بر دلق سوزن چون گدا |
|
| |
شیخ واقف گشت از اندیشه‌اش |
|
شیخ چون شیرست و دلها بیشه‌اش |
|
| |
چون رجا و خوف در دلها روان |
|
نیست مخفی بر وی اسرار جهان |
|
| |
دل نگه دارید ای بی حاصلان |
|
در حضور حضرت صاحب‌دلان |
|
| |
پیش اهل تن ادب بر ظاهرست |
|
که خدا زیشان نهان را ساترست |
|
| |
پیش اهل دل ادب بر باطنست |
|
زانک دلشان بر سرایر فاطنست |
|
| |
تو بعکسی پیش کوران بهر جاه |
|
با حضور آیی نشینی پایگاه |
|
| |
پیش بینایان کنی ترک ادب |
|
نار شهوت از آن گشتی حطب |
|
| |
چون نداری فطنت و نور هدی |
|
بهر کوران روی را می‌زن جلا |
|
| |
پیش بینایان حدث در روی مال |
|
ناز می‌کن با چنین گندیده حال |
|
| |
شیخ سوزن زود در دریا فکند |
|
خواست سوزن را بواز بلند |
|
| |
صد هزاران ماهی اللهیی |
|
سوزن زر در لب هر ماهیی |
|
| |
سر بر آوردند از دریای حق |
|
که بگیر ای شیخ سوزنهای حق |
|
| |
رو بدو کرد و بگفتش ای امیر |
|
ملک دل به یا چنان ملک حقیر |
|
| |
این نشان ظاهرست این هیچ نیست |
|
تا بباطن در روی بینی تو بیست |
|
| |
سوی شهر از باغ شاخی آورند |
|
باغ و بستان را کجا آنجا برند |
|
| |
خاصه باغی کین فلک یک برگ اوست |
|
بلک آن مغزست و این عالم چو پوست |
|
| |
بر نمی‌داری سوی آن باغ گام |
|
بوی افزون جوی و کن دفع زکام |
|
| |
تا که آن بو جاذب جانت شود |
|
تا که آن بو نور چشمانت شود |
|
| |
گفت یوسف ابن یعقوب نبی |
|
بهر بو القوا علی وجه ابی |
|
| |
بهر این بو گفت احمد در عظات |
|
دائما قرة عینی فی الصلوة |
|
| |
پنج حس با همدگر پیوسته‌اند |
|
رسته این هر پنج از اصلی بلند |
|
| |
قوت یک قوت باقی شود |
|
ما بقی را هر یکی ساقی شود |
|
| |
دیدن دیده فزاید عشق را |
|
عشق در دیده فزاید صدق را |
|
| |
صدق بیداری هر حس می‌شود |
|
حسها را ذوق مونس می‌شود |
|
