| | | | | | |
|
همچو شیطان در سپه شد صد یکم |
|
خواند افسون که اننی جار لکم |
|
|
چون قریش از گفت او حاضر شدند |
|
هر دو لشکر در ملاقان آمدند |
|
|
دید شیطان از ملایک اسپهی |
|
سوی صف ممنان اندر رهی |
|
|
آن جنودا لم تروها صف زده |
|
گشت جان او ز بیم آتشکده |
|
|
پای خود وا پس کشیده میگرفت |
|
که همیبینم سپاهی من شگفت |
|
|
ای اخاف الله ما لی منه عون |
|
اذهبوا انی اری ما لاترون |
|
|
گفت حارث ای سراقه شکل هین |
|
دی چرا تو مینگفتی اینچنین |
|
|
گفت این دم من همیبینم حرب |
|
گفت میبینی جعاشیش عرب |
|
|
مینبینی غیر این لیک ای تو ننگ |
|
آن زمان لاف بود این وقت جنگ |
|
|
دی همیگفتی که پایندان شدم |
|
که بودتان فتح و نصرت دمبدم |
|
|
دی زعیم الجیش بودی ای لعین |
|
وین زمان نامرد و ناچیز و مهین |
|
|
تا بخوردیم آن دم تو و آمدیم |
|
تو بتون رفتی و ما هیزم شدیم |
|
|
چونک حارث با سراقه گفت این |
|
از عتابش خشمگین شد آن لعین |
|
|
دست خود خشمین ز دست او کشید |
|
چون ز گفت اوش درد دل رسید |
|
|
سینهاش را کوفت شیطان و گریخت |
|
خون آن بیچارگان زین مکر ریخت |
|
|
چونک ویران کرد چندین عالم او |
|
پس بگفت این بری منکم |
|
|
کوفت اندر سینهاش انداختش |
|
پس گریزان شد چو هیبت تاختش |
|
|
نفس و شیطان هر دو یک تن بودهاند |
|
در دو صورت خویش را بنمودهاند |
|
|
چون فرشته و عقل کایشان یک بدند |
|
بهر حکمتهاش دو صورت شدند |
|
|
دشمنی داری چنین در سر خویش |
|
مانع عقلست و خصم جان و کیش |
|
|
یکنفس حمله کند چون سوسمار |
|
پس بسوراخی گریزد در فرار |
|
|
در دل او سوراخها دارد کنون |
|
سر ز هر سوراخ میآرد برون |
|
|
نام پنهان گشتن دیو از نفوس |
|
واندر آن سوراخ رفتن شد خنوس |
|
|
که خنوسش چون خنوس قنفذست |
|
چون سر قنفذ ورا آمد شذست |
|
|
که خدا آن دیو را خناس خواند |
|
کو سر آن خارپشتک را بماند |
|
|
می نهان گردد سر آن خارپشت |
|
دمبدم از بیم صیاد درشت |
|
|
تا چو فرصت یافت سر آرد برون |
|
زین چنین مکری شود مارش زبون |
|
|
گرنه نفس از اندرون راهت زدی |
|
رهزنان را بر تو دستی کی بدی |
|
|
زان عوان مقتضی که شهوتست |
|
دل اسیر حرص و آز و آفتست |
|
|
زان عوان سر شدی دزد و تباه |
|
تا عوانان را به قهر تست راه |
|
|
در خبر بشنو تو این پند نکو |
|
بیم جنبیکم لکم اعدی عدو |
|
|
طمطراق این عدو مشنو گریز |
|
کو چو ابلیسست در لج و ستیز |
|
|
بر تو او از بهر دنیا و نبرد |
|
آن عذاب سرمدی را سهل کرد |
|
|
چه عجب گر مرگ را آسان کند |
|
او ز سحر خویش صد چندان کند |
|
|
سحر کاهی را به صنعت که کند |
|
باز کوهی را چو کاهی میتند |
|
|
زشتها را نغز گرداند به فن |
|
نغزها را زشت گرداند به ظن |
|
|
کار سحر اینست کو دم میزند |
|
هر نفس قلب حقایق میکند |
|
|
آدمی را خر نماید ساعتی |
|
آدمی سازد خری را وآیتی |
|
|
این چنین ساحر درون تست و سر |
|
ان فی الوسواس سحرا مستتر |
|
|
اندر آن عالم که هست این سحرها |
|
ساحران هستند جادوییگشا |
|
|
اندر آن صحرا که رست این زهر تر |
|
نیز روییدست تریاق ای پسر |
|
|
گویدت تریاق از من جو سپر |
|
که ز زهرم من به تو نزدیکتر |
|
|
گفت او سحرست و ویرانی تو |
|
گفت من سحرست و دفع سحر او |
|