| | | | | | |
| |
چون مشرف است همت بر رازم |
|
نفسم غمی نگردد از آزم |
|
| |
چون در به زیر پاره‌ی الماسم |
|
چون زر پخته در دهن گازم |
|
| |
بسته دو پای و دوخته دو دیده |
|
تا کی بوم صبور که نه بازم |
|
| |
با هرچه آدمی است همی گویی |
|
در هر غمی کش افتد انبازم |
|
| |
من گوهرم ز آتش دل ترسم |
|
ناگاهی آشکاره شود رازم |
|
| |
نه نه کر گر فلک بودم بوته |
|
و آتش بود اثیر بنگدازم |
|
| |
روی سفر نبینم و از دانش |
|
گه در حجاز و گاه در اهوازم |
|
| |
ابرم که در و لل بفشانم |
|
چون رعد در جهان فتد آوازم |
|
| |
از راستی چو تیر بود بیتم |
|
دشمن کشم از آن چو بیندازم |
|
| |
زان شعر کایچ خامه نپردازد |
|
کان را به یک نشست نپردازم |
|
| |
بادم به نظم و نثر و نه نمامم |
|
مشکم به خلق و جود و نه غمازم |
|
| |
مقصود می‌نیابم و می‌جویم |
|
مقصد همی نینم و می‌تازم |
|
| |
بر عمر و بر جوانی می‌گریم |
|
کانچم ستد فلک ندهد بازم |
|
| |
با چرخ در قمارم می‌مانم |
|
وین دست چون نگر که همی بازم |
|
