| | | | | | |
|
از دهر جفا پیشه زی که نالم؟ |
|
گویم ز که کردهاست نال نالم؟ |
|
|
با شست و دو سالم خصومت افتاد |
|
از شست و دو گشته است زار حالم |
|
|
مالی نشناسم ز عمر برتر |
|
شاید که بنالم ز بهر مالم |
|
|
یک چند جمالم فزون همی شد |
|
گفتی که یکی نو شده هلالم |
|
|
در خواب ندیدی مگر خیالم |
|
آن سرو سهی قد مشک خالم |
|
|
چون دید زمانه که غره گشتم |
|
بشکست به دست جفا نهالم |
|
|
بربود شب و روز رنگ و بویم |
|
برکند مه و سال پر و بالم |
|
|
زین دیو دژاگه چو گشتم آگه |
|
زین پس نکند صید به احتیالم |
|
|
گاه از در میر جلیل گوید |
|
«بنگر به فر و نعمت و جلالم |
|
|
گر سوی من آئی عزیز گردی |
|
پیوسته بود با تو قیل و قالم» |
|
|
گه یاد دهد آن زمان که بودی |
|
پیشم شده جمله تبار و آلم |
|
|
آنها که نبودی مگر بدیشان |
|
مسعود مرا بخت و نیک فالم |
|
|
گوید « به چه معنی حرام کردی |
|
برجان و تن خویشتن حلالم؟ |
|
|
چهت بود نگشتی هنوز پیری |
|
کهت رخت نماندهاست در جوالم؟» |
|
|
ای دهر جز از من بجوی صیدی |
|
نه مرد چنین مکر و افتعالم |
|
|
من نیستم آن گل کز آب زرقت |
|
تازه شودم شاخ و بال و یالم |
|
|
حق است و حقیقت به پیش رویم |
|
زانی تو فگنده پس قذالم |
|
|
چون طمع بریدم ز مال شاهان |
|
پس مدحت شاهان چرا سگالم؟ |
|
|
من جز که به مدح رسول و آلش |
|
از گفتن اشعار گنگ و لالم |
|
|
گر میل کند سوی هزل گوشم |
|
به انگشت خرد گوش خود بمالم |
|
|
جز راست نگویم میان خصمان |
|
با باد نگردم که من نه نالم |
|
|
هنگام عدالت به خار خارد |
|
مر دیدهی بدخواه را خیالم |
|
|
چون من ز حقایق سخن گشایم |
|
سقراط و فلاطون سزد عیالم |
|
|
ای فخرکننده بدانکه گوئی |
|
«بر درگه سلطان من از رجالم |
|
|
امروز تگینم بخواند و فردا |
|
داده است نوید عطا ینالم» |
|
|
زان کهش تو خداوند میپسندی |
|
ننگ است مرا گر بود همالم |
|
|
وان چیز که او را همی بجوئی |
|
حقا که گرفتهاست ازو ملالم |
|
|
بحر است مرا در ضمیر روشن |
|
در شعر همی در ازان فتالم |
|
|
بر دشت فصاحت مطیر میغم |
|
در باغ بلاغت بزان شمالم |
|
|
وانجا که بیاید تموز جاهل |
|
من خفته و آسوده در ظلالم |
|
|
رفتم پس دنیا بسی ولیکن |
|
افلاک بران داد گوشمالم |
|
|
گر نیز غرور جهان بخرم |
|
پس همچو تو گم بوده در ضلالم |
|
|
ایزد مکنادم دعا اجابت |
|
گر جز که زفضلش بود سالم |
|
|
صد شکر خداوند را که آزم |
|
کم شد چو فزون شد شمار سالم |
|
|
در حب رسول خدا و آلش |
|
معروف چو خورشید بر زوالم |
|
|
وز مدحت ایشان نگر که ایدون |
|
گشته است مطرز پر مقالم |
|
|
مامور خداوند قصر و عصرم |
|
محمود بدو شد چنین خصالم |
|
|
مستنصریم ور ازین بگردم |
|
چون دشمن بیدینش بد فعالم |
|
|
زو گشت به حاصل کمال عالم |
|
من بندهی آن عالم کمالم |
|
|
بیاو قدحی آبشور بودم |
|
و امروز بدو چشمهی زلالم |
|
|
قولم همه هزل و محال بودی |
|
هزلم همه حکمت شد و محالم |
|
|
بیمغز سفالیم دیده بودی |
|
امروز همه مغز بیسفالم |
|
|
من گوهر دین رسول حقم |
|
منکوهم اگر مانده در حبالم |
|
|
تاجم سر پر مغز را ولیکن |
|
مر پای تهی مغز را عقالم |
|