| | | | | | |
|
از صحبت خلق دل گسستم |
|
اندیشه ندیم دل بسستم |
|
|
در آب نمیدی آن ردا را |
|
کش طمع طراز بود شستم |
|
|
چون سایه جهان پس من آمد |
|
چون دید که من ازو بجستم |
|
|
جویندهی جسته گشت، از من |
|
میجست چو من همیش جستم |
|
|
وان دیو که پیش من همی رفت |
|
بر پای بماند و من نشستم |
|
|
برگردن من نشسته بودی |
|
و اکنونش به زیر پای خستم |
|
|
برگشت زمن بشست دستش |
|
چون شسته شد از هواش دستم |
|
|
لیکن نرهم همی ز قومش |
|
هرچند زمکر او بجستم |
|
|
یک چند میان جمع دیوان |
|
تا کور بدم چو دیو ز ستم |
|
|
از لشکرشان سپس نماندم |
|
تا بود چو کاهشان سپستم |
|
|
لیکن ببرید دیوم از من |
|
چون دید که من چنو نه مستم |
|
|
من دست هوا به حبل حکمت |
|
بستم به سزا و سخت بستم |
|
|
بر چرخ رسید بانگ و نامم |
|
منگر به حدیث نرم و پستم |
|
|
این امت بتپرست را بین |
|
آویخته حلقشان به شستم |
|
|
خواهند همی که همچو ایشان |
|
من جز که خدای را پرستم |
|
|
والله که همی نخورد خواهم |
|
با شکر بتپرست پستم |
|
|
در من نرسند ازانکه بیش است |
|
از ششصدشان به فضل شستم |
|
|
چون من نبود کسی که بیش است |
|
از قامت او بسی بدستم |
|
|
ای شاد شده بدانکه یک چند |
|
چون مویه گران همی گرستم |
|
|
پیوسته شدم نسب به یمگان |
|
کز نسل قبادیان گسستم |
|
|
از خاکم اگر بکند دیوت |
|
در سنگ بر غم تو برستم |
|
|
تیغ حجت به روز روشن |
|
در حلق امام تو شکستم |
|
|
مردیم چنانکه تو بخواهی، |
|
ای دیو، بهر کجا که هستم |
|
|
دل در شکمش به تیر برهان |
|
هرچند نخواستی تو خستم |
|
|
بیمار و شکستهدل شدهستند |
|
از قوت حجت درستم |
|
|
هر سال یکی کتاب دعوت |
|
به اطراف جهان همی فرستم |
|
|
تا داند خصم من که چون تو |
|
در دین نه ضعیف و خوار و سستم |
|