| | | | | | |
|
اگر با خرد جفت و اندر خوریم |
|
غمخور چو خر چندو تاکی خوریم؟ |
|
|
سزد کز خری دور باشیم ازانک |
|
خداوند و سالار گاو و خریم |
|
|
اگر خر همی کشت حالی چرد |
|
چرا ما نه از کشت باقی چریم؟ |
|
|
چه فضل آوریم، ای پسر، بر ستور |
|
اگر همچو ایشان خوریم و مریم |
|
|
فرو سو نخواهیم شد ما همی |
|
که ما سر سوی گنبد اخضریم |
|
|
گر از علم و طاعت برآریم پر |
|
از اینجا به چرخ برین بر پریم |
|
|
به چرخ برین بر پرد جان ما |
|
گر او را به خورهای دینپروریم |
|
|
نهایم ایدری ما به جان و خرد |
|
وگر چند یک چندگاه ایدریم |
|
|
به زنجیر عنصر ببستندمان |
|
چو دیوانگان زان به بند اندریم |
|
|
بلی بندو زندان ما عنصر است |
|
وگر چند ما فتنه بر عنصریم |
|
|
به بند ستوری درون بستهایم |
|
وگر چند بسته بدان گوهریم |
|
|
به زندان پیشین درون نیستیم |
|
نبینی که بر صورت دیگریم؟ |
|
|
نبینی که از بیتمیزی ستور |
|
چو بی بر چنار است و ما بروریم؟ |
|
|
چو عرعر نگونسار مانده نهایم |
|
اگر چند با قامت عرعریم |
|
|
چرا بنده شدمان درخت و ستور؟ |
|
بیا تا به کار اندرون بنگریم |
|
|
سزد گر چو این هر دو مشغول خور |
|
نباشیم ازیرا که ما بهتریم |
|
|
سر از چرخ نیلوفری برکشیم |
|
به دانش که داننده نیلوفریم |
|
|
به دانش رگ مکر و زنگار جهل |
|
ز بن بگسلیم و ز دل بستریم |
|
|
به بیداد و بیدادگر نگرویم |
|
که ما بندهی داور اکبریم |
|
|
اگر داد خواهیم در نیک و بد |
|
به دادیم معذور و اندر خوریم |
|
|
چو خود بد کنیم از که خواهیم داد؟ |
|
مگر خویشتن را به داور بریم! |
|
|
چرا پس که ندهیم خود داد خود |
|
ازان پس که خود خصم و خود داوریم؟ |
|
|
به دست من و توست نیک اختری |
|
اگر بد نجوئیم نیک اختریم |
|
|
اگر دوست داریم نام نکو |
|
چرا پس نه نام نکو گستریم؟ |
|
|
همی سرو باید که خوانندمان |
|
اگر چند خمیده چون چنبریم |
|
|
نخواهیم اگر چند لاغر بویم |
|
که فربه بداند که ما لاغریم |
|
|
بیا تا به دانش به یک سو شویم |
|
زلشکر وگر چند از این لشکریم |
|
|
بیایید تا لشکر آز را |
|
به خرسندی از گرد خود بشکریم |
|
|
برآئیم بر پایهی مردمی |
|
مر این ناکسان را به کس نشمریم |
|
|
به دشمن نماییم روشن که ما |
|
به دنیا و دین بر سر دفتریم |
|
|
ازیرا سر دفتریم، ای پسر، |
|
که ما شیعت اهل پیغمبریم |
|
|
به ریگ هبیر اندرون تشنهاند |
|
همه خلق و ما برلب کوثریم |
|
|
تو، ای ناصبی، گر زحد بگذری |
|
به بیهوده گفتار، ما نگذریم |
|
|
پیمبر سر دین حق است و ما |
|
از این نامور تن مطیع سریم |
|
|
اگر تو مر این قول را منکری |
|
چنان دان که ما مر تو را منکریم |
|
|
اگر تو بر این تن سری آوری |
|
دگر سر بیاور که ما ناوریم |
|
|
ز پیغمبر ما وصی حیدر است |
|
چنین زین قبل شیعت حیدریم |
|
|
ز فرزند او خلق را رهبری است |
|
که ما بر پی و راه آن رهبریم |
|
|
سر و افسر دین حق است و ما |
|
چنین فخر امت بدان افسریم |
|
|
اگر تو به آل نبی کافری |
|
به طاغوت تو نیز ما کافریم |
|
|
ملامت مکنمان اگر ما چو تو |
|
بخیره ره جاهلی نسپریم |
|
|
سپاس است بر ما خداوند را |
|
که نه چون تو نادان و بد محضریم |
|
|
به غوغای نادان چه غره شوی؟ |
|
چه لافی که «ما بر سر منبریم»؟ |
|
|
ز یاجوج و ماجوج مان باک نیست |
|
که ما بر سر سد اسکندریم |
|
|
اگر سگ به محرابی اندر شود |
|
مر آن را بزرگی سگ نشمریم |
|
|
چه باک است اگر نیست مان فرش و قصر |
|
چو در دین توانگرتر از قیصریم؟ |
|
|
عزیزیم بر چشم دانا چو زر |
|
به چشم تو در خاک و خاکستریم |
|
|
علیمان اساس است و جعفر امام |
|
نه چون تو ز دشت علی جعفریم |
|
|
از اهل خراسان چه گویندمان |
|
که گویند «ما کاتب و شاعریم»؟ |
|
|
اگر راست گویند گویند «ما |
|
همه راوی و ناسخ ناصریم» |
|