| | | | | | |
|
اگر بر تن خویش سالار و میرم |
|
ملامت همی چون کنی خیر خیرم؟ |
|
|
چه قدرت رود بر تن منت ازان پس؟ |
|
نه من همچو تو بندهی چرخ پیرم |
|
|
اسیرم نکرد این ستمگاره گیتی |
|
چو این آرزو جوی تن گشت اسیرم |
|
|
چو من پادشاه تن خویش گشتم |
|
اگر چند لشکر ندارم امیرم |
|
|
به تاج و سریرند شاهان مشهر |
|
مرا علم دین است تاج و سریرم |
|
|
چو مر جاهلان را، سوی خود نخواند |
|
نه بوی نبید و نه آوای زیرم |
|
|
چه کار است پیش امیرم چو دانم |
|
که گر میر پیشم نخواند نمیرم؟ |
|
|
به چشمم ندارد خطر سفله گیتی |
|
به چشم خردمند ازیرا خطیرم |
|
|
ازان پس که این سفله را آزمودم |
|
به جرش درون نوفتم گر بصیرم |
|
|
حقیر است اگر اردشیر است زی من |
|
امیری که من بر دل او حقیرم |
|
|
به نزدیک من نیست جز ریگ و شوره |
|
اگر نزد او من نه مشکین عبیرم |
|
|
به گاه درشتی درشتم چو سوهان |
|
به هنگام نرمی به نرمیی حریرم |
|
|
چون من دست خویش از طمع پاک شستم |
|
فزونی ازین و ازان چون پذیرم؟ |
|
|
زمن تا کسی پنج و شش برنگیرد |
|
ازو من دو یا سه مثل برنگیرم |
|
|
به جان خردمند خویش است فخرم |
|
شناسند مردان صغیر و کبیرم |
|
|
هم از روی فضل و هم از روی نسبت |
|
زهر عیب پاکیزه چون تازه شیرم |
|
|
به باریک و تاری ره مشکل اندر |
|
چو خورشید روشن به خاطر منیرم |
|
|
نظام سخن را خداوند دو جهان |
|
دل عنصری داد و طبع جریرم |
|
|
ز گردون چو بر نامهی من بتابد |
|
ثنا خواند از چرخ تیر دبیرم |
|
|
تن پاک فرزند آزادگانم |
|
نگفتم که شاپور بن اردشیرم |
|
|
ندانم جزین عیب مر خویشتن را |
|
که بر عهد معروف روز غدیرم |
|
|
بدانست فخرم که جهال امت |
|
بدانند دشمن قلیل و کثیرم |
|
|
وزان گشت تیره دل مرد نادان |
|
کزوی است روشن به جان در ضمیرم |
|
|
زمن سیر گشتند و نشگفت ازیرا |
|
سگ از شیر سیر است و من نره شیرم |
|
|
ازیرا نظیرم همی کس نیابد |
|
که بر راه آن رهبر بینظیرم |
|
|
کنون رهبری کرد خواهند کوران |
|
مرا، زین قبل با فغان و نفیرم |
|
|
چگونه به پیش من آید ضعیفی |
|
که از ننگ او ننگ دارد خمیرم؟ |
|
|
وز امروز او هست بهتر پریرم |
|
وگر او سموم است من زمهریرم |
|
|
نهای آگه ای مانده در چاه تاری |
|
که بر آسمان است در دین مسیرم؟ |
|
|
نه بس فخرم آنک از امام زمانه |
|
سوی عاقلان خراسان سفیرم؟ |
|
|
چو من بر بیان دست خاطر گشادم |
|
خردمند گردن دهد ناگزیرم |
|
|
چو تیر سخن را نهم پر حجت |
|
نشانه شود ناصبی پیش تیرم |
|