| | | | | | |
|
ای افسر کوه و چرخ را جوشن |
|
خود تیره به روی و فعل تو روشن |
|
|
چون باد سحر تو را برانگیزد |
|
دیوی سیهی به لولو آبستن |
|
|
وانگه که تهی شدی ز فرزندان |
|
چون پنبه شوی به کوه بر خرمن |
|
|
امروز به آب چشم تو حورا |
|
در باغ بشست سبزه پیراهن |
|
|
وز گوهر و زر، مخنقه و یاره |
|
در کرد به دست و بست بر گردن |
|
|
حورا که شنود ای مسلمانان |
|
پرورده به آب چشم آهرمن؟ |
|
|
دشت از تو کشید مفرش وشی |
|
چرخ از تو خزید در خز ادکن |
|
|
با باد چو بیدلان همی گردی |
|
نه خواب و قرار و نه خور و مسکن |
|
|
گه همچو یکی پر آتش اژدرها |
|
گه همچو یکی پر آب پرویزن |
|
|
یک چند کنون لباس بد مهری |
|
از دلت همی بباید آهختن |
|
|
زیرا که ز دشت باد نوروزی |
|
بربود سپید خلعت بهمن |
|
|
وامیخته شد به فر فروردین |
|
با چندن سوده آب چون سوزن |
|
|
اکنون نچرد گوزن بر صحرا |
|
جز سنبل و کرویا و آویشن |
|
|
بازی نکند مگر به جماشی |
|
با زلف بنفشه عارض سوسن |
|
|
چون روی منیژه شد گل سوری |
|
سوسن به مثل چو خنجر بیژن |
|
|
باد سحری به سحر ماهر شد |
|
بربود ز خلق دل به مکر و فن |
|
|
مفتی و فقیه و عابد و زاهد |
|
گشتند همه دنان به گرد دن |
|
|
گر بیدل و مست خلق شد یارب |
|
چون است که ماندهام به زندان من |
|
|
من رانده بهم چو پیش گه باشد |
|
طنبوری و پای کوب و بربطزن |
|
|
از بهر خدای سوی این دیوان |
|
یکی بنگر به چشم دلت، ای سن |
|
|
ده جای به زر عمامهی مطرب |
|
صد جای دریده موزهی مذن |
|
|
حاکم به چراغ در بسی از مستی |
|
از دبهی مزگت افگند روغن |
|
|
زین پایگه زوال هر روزی |
|
سر بر نکند ز مستی آن کودن |
|
|
ور مرغ بپرد از برش گوید |
|
پری برکن به پیش من بفگن |
|
|
وز بخل نیوفتد به صد حیلت |
|
از مشت پر ارزنش یکی ارزن |
|
|
بیرشوت اگر فرشتهای گردی |
|
گرد در او نشایدت گشتن |
|
|
چون رشوه به زیر زانوش درشد |
|
صد کاج قوی به تارکش برزن |
|
|
حاکم درخورد شهریان باید |
|
نیکو نبود فرشته در گلخن |
|
|
نشناسم از این عظیم گو باره |
|
جز دشمن خویش به مثل یک تن |
|
|
گویند «چرا چو ما نمیباشی |
|
بر آل رسول مصطفی دشمن؟» |
|
|
گفتار، محمد رسول الله |
|
واندر دل، کینه چون که قارن |
|
|
دیوانه شده است مردم اندر دین |
|
آن زینسو باز وین از آنسو زن |
|
|
بیبند نشایدی یکی زینها |
|
گر چند به نرخ زر شدی آهن |
|
|
ای آنکه به امر توست گردنده |
|
این گنبد پر چراغ بیروزن |
|
|
از گرد من این سپاه دیوان را |
|
به قدرت و فضل خویش بپراگن |
|
|
جز آنکه به پیش تو همی نالم |
|
من پیش که دانم این سخن گفتن؟ |
|
|
حاکم به میان خصم و آن من |
|
پیغمبر توست روز پاداشن |
|