| | | | | | |
|
ای ذات تو ناشده مصور |
|
اثبات تو عقل کرده باور |
|
|
اسم تو ز حد و رسم بیزار |
|
ذات تو ز نوع و جنس برتر |
|
|
محمول نهای چنانکه اعراض |
|
موضوع نهای چنانکه جوهر |
|
|
فعلت نه به قصد آمر خیر |
|
قولت نه به لفظ ناهی شر |
|
|
حکم تو به رقص قرص خورشید |
|
انگیخته سایههای جانور |
|
|
صنع تو به دور دور گردان |
|
آمیخته رنگهای دلبر |
|
|
ببریده در آشیان تقدیس |
|
وصف تو ز جبرئیل شهپر |
|
|
بگشاده به شهنمای تنزیه |
|
حسنت زعروس عرش زیور |
|
|
هم بر قدمت حدوث شاهد |
|
هم با ازلت ابد مجاور |
|
|
ای گشته چو آفتاب تابان |
|
از سایهی نور خود مستر |
|
|
معشوق جهانی و نداری |
|
یک عاشق با سزای در خور |
|
|
بنهفته به سحر گنج قارون |
|
یک در تو در دو دانه گوهر |
|
|
عالم هم از این دو گشت پیدا |
|
آدم هم از این دو برد کیفر |
|
|
عالم چو یکی رونده دریا |
|
سیاره سفینه، طبع لنگر |
|
|
آبش چو نبات سنگ حیوان |
|
درش چو عقیق تو سخنور |
|
|
غواص چه چیز؟عقل فعال |
|
شاینده به عقل یک پیمبر |
|
|
علت چو سیاست فرودین |
|
از دست چه جنس؟ خصم بی مر |
|
|
آخر چه؟ هر آنچه بود اول |
|
مقصود چه؟ آنچه بود بهتر |
|
|
بنگر به صواب اگر نهای کور |
|
بشنو به حقیقت ار نهای کر |
|
|
ای باز هوات در ربوده |
|
از دام زمانه چون کبوتر |
|
|
وی نخرهی حرص درکشیده |
|
ناگه چو رسن سرت به چنبر |
|
|
در قشر بمانده کی توانی |
|
دیدن به خلاصهی مقشر؟ |
|
|
از توبه و از گناه آدم |
|
خود هیچ ندانی، ای برادر |
|
|
سر بسته بگویم، ار توانی |
|
بردار به تیغ فکرتش سر |
|
|
درویش کند ز راه ترتیب |
|
نزدیکی تو به سوی داور |
|
|
در خلد چگونه خورد گندم |
|
آنجا چو نبود شخص نانخور؟ |
|
|
بل گندمش آنگهی ببایست |
|
کز خلد نهاد پای بر در |
|
|
این قصه همه بدید آدم |
|
ابلیس نیامده ز مادر |
|
|
در سجده نکردنش چه گوئی؟ |
|
مجبور بدهست یا مخیر؟ |
|
|
گر قادر بد، خدای عاجز |
|
ور عاجز بد، خدا ستمگر |
|
|
کاری که نه کار توست مسگال |
|
راهی که نه راه توست مسپر |
|
|
بیهوده مجوی آب حیوان |
|
در ظلمت خویش چون سکندر |
|
|
کان چشمه که خضر یافت آنجا |
|
با دیو فرشته نیست همبر |
|