| | | | | | |
|
ای روا کرده فریبنده جهان بر تو فریب، |
|
مر تو را خوانده و خود روی نهاده به نشیب |
|
|
این جهان را بجز از بادی و خوابی مشمر |
|
گر مقری به خدای و به رسول و به کتیب |
|
|
بر دل از زهد یکی نادره تعویذ نویس |
|
تا نیایدش از این دیو فریبنده نهیب |
|
|
بهرهی خویشتن از عمر فرامشت مکن |
|
رهگذارت به حساب است نگهدار حسیب |
|
|
دامن و جیب مکن جهد که زربفت کنی |
|
جهد آن کن که مگر پاک کنی دامن و جیب |
|
|
زیور و زیب زنان است حریر و زر و سیم |
|
مرد را نیست جز از علم و خرد زیور و زیب |
|
|
کی شوی عز و شرف بر سر تو افسر و تاج |
|
تا تو مر علم و خرد را نکنی زین و رکیب؟ |
|
|
خویشتن را به زه بهمان واحسنت فلان |
|
گر همی خنده و افسوس نخواهی مفریب |
|
|
خجلت و عیب تن خویش غم جهل کشد |
|
کودکی کو نکشد مالش استاد و ادیب |
|
|
پند بپذیر و چو کرهی رمکی سخت مرم |
|
جاهل از پند حکیمان رمد و کره ز شیب |
|
|
سخن آموز که تا پند نگیری ز سخن |
|
پند را باز ندانی ز لباسات و فریب |
|
|
نه غلیواج تو را صید تذرو آرد و کبگ |
|
نه سپیدار تو را بار بهی آرد و سیب |
|
|
سر بتاب از حسد و گفتهی پر مکر و دروغ |
|
چوب بر مغز مخر، جامهی پر کیس و وریب |
|
|
ای برادر، سخن نادان خاری است درشت |
|
درو باش از سخن بیهدهش، آسیب، آسیب! |
|
|
زرق دنیا را گر من بخریدم تو مخر |
|
ور کسی بر سخن دیو بشیبد تو مشیب |
|