| | | | | | |
|
ای شده مشغول به ناکردنی، |
|
گرد جهان بیهده تا کی دنی؟ |
|
|
آهن اگر چند گران شد، تورا |
|
سلسله بایدت ازو ده منی |
|
|
چونکه نشوئی به خرد روی جهل |
|
برنکشی از سرت آهرمنی؟ |
|
|
آنچه نه خوش است و نه نیکو برش |
|
تخمش خواهیم که نپراگنی |
|
|
عمرت شاخی است پر از بار و خار |
|
چون تو همه خار همی برچنی؟ |
|
|
مردم اگر جان و تن است از چه روی |
|
فتنه تو بر جانت نهای بر تنی؟ |
|
|
جانت برهنه است و تو این تار و پود |
|
بر تن تاریک همی بر تنی |
|
|
جوشن روشن خرد توست تن |
|
تو نه همه این تن چون جوشنی |
|
|
جان تو چون بفگند این جوشنت |
|
باز دهد جوشنت این روشنی |
|
|
تنت به جان، ای پسر، آبستن است |
|
باز رهد روزی از آبستنی |
|
|
مادر تن را پسر این جان توست |
|
مادر باقی و پسر رفتنی |
|
|
در شکم مادر خود بخت نیک |
|
چونکه نکوشی که به حاصل کنی؟ |
|
|
بر طلب طاعت و نیکی و زهد |
|
چونکه نه دامن به کمر در زنی؟ |
|
|
مریم عمران نشد از قانتین |
|
جز که به پرهیز برو برزنی |
|
|
طاعت و نیکی و صلاح است بخت |
|
خوردنیی نیست نه پوشیدنی |
|
|
جهد کن ار عهد تو را بشکنند |
|
تا تو مگر عهد کسی نشکنی |
|
|
آز نگردد ابدا گرد آنک |
|
در شکم مادر گردد غنی |
|
|
چون تو که باشد چو تو را بخت نیک |
|
مادرزادی بود و معدنی؟ |
|
|
گرت مراد است کز این ژرف چاه |
|
خویشتن، ای پیر، برون افگنی |
|
|
زین رمه یک سو شو و از دل بشوی |
|
ریم فرومایگی و ریمنی |
|
|
تو به مثل بیخرد و علم و زهد |
|
راست چو کنجارهی بیروغنی |
|
|
روز تو کی نیک شود تا چنین |
|
فتنهی این خانهی بیروزنی؟ |
|
|
دیو دل از صحبت تو برکند |
|
چون تو دل از مهر جهان برکنی |
|
|
بسته در این خانهی تاریک و تنگ |
|
شاد چرایی؟ که نه در گلشنی! |
|
|
چرخ همی خرد بخواهدت کوفت |
|
خردتر از سرمهگر از آهنی |
|
|
چون تو بسی خورده است این گنده پیر |
|
از چه نشستی تو بدین ایمنی؟ |
|
|
دی شد و امروز نپاید همی |
|
دی شد و تو منتظر بهمنی |
|
|
گاه گریزانی از باد سرد |
|
گاه بر امید گل و سوسنی |
|
|
روی به دانش کن و رنجه مکن |
|
دل به غم این تن فرسودنی |
|
|
تا نشود جانت به دانش تمام |
|
فخر نشاید که کنی، نه منی |
|
|
دشمن دانا شدی از فضل او |
|
فضل طلب کن چه کنی دشمنی؟ |
|
|
مذن ما را مزن و بدمگوی |
|
لحن خوش آموز و تو کن مذنی |
|
|
جای حکیمان مطلب بیهنر |
|
زانکه نیاید ز کدو هاونی |
|
|
مرد خردمند به حکمت شود |
|
تو چه خردمند به پیراهنی؟ |
|
|
بار خدایی به سرشت اندر است |
|
مردم را، گر بکند کردنی |
|
|
جای تو ایوان و گه گلشن است |
|
کاهلیت کرد چنین گلخنی |
|
|
ور به بسندی به ستوری چنین |
|
تا به ابد یار غم و شیونی |
|