| | | | | | |
|
ای مانده به کوری و تنگ حالی |
|
بر من ز چه همواره بد سگالی |
|
|
از کار تو دانی که بیگناهم |
|
هرچند تو بدبخت و تنگ حالی |
|
|
دانی که تو چون خوار و من عزیزم؟ |
|
زیرا که منم زر و تو سفالی |
|
|
از جهل که آن ملک توست، جانم |
|
چون جان تست از علوم خالی |
|
|
نالیدنت از جهل خویش باید |
|
از حجت بیچاره چند نالی؟ |
|
|
از مال مرا چیزهاست بهتر |
|
چون دشمن من تو ز بهر مالی؟ |
|
|
فضل و خرد و مال گرد ناید |
|
با زرق و خرافات و بدفعالی |
|
|
هرچند که من چون درخت خرما |
|
پر بارم و تو چون شکسته نالی |
|
|
این حکم خدای است رفته بر ما |
|
او بار خدای است و ما موالی |
|
|
هرچند که پشم است اصل هردو |
|
بسیار به است از پلاس قالی |
|
|
گر تو به قفا با درفش کوشی |
|
دانی که علی حال بر محالی |
|
|
آن به که چو چیز محال جوید |
|
اندیشهی تو گوش او بمالی |
|
|
برتر مشو از حد و نه فروتر |
|
هشدار و مقصر مباش و غالی |
|
|
بر پایگه خویش اگر نباشی |
|
جز رنج نبینی و جز نکالی |
|
|
بنده چو خداوند خود نباشد |
|
بر چیز زوالی چو لایزالی |
|
|
هرچند که نیکو و نرم باشد |
|
بر سر ننهد هیچ کس نهالی |
|
|
هرچند که سیماند پاک هردو |
|
بهتر ز حرامی بود حلالی |
|
|
نوروز به از مهرگان اگرچه |
|
هردو دو زمانند اعتدالی |
|
|
ای گشته به درگاه میر چاکر |
|
دعوی چه کنی خیره در معالی؟ |
|
|
دنیا چو رهی پیش من عیال است |
|
تو پیش یکی چون رهی عیالی |
|
|
گردن ندهد جز مر اهل دین را |
|
این زال فریبندهی زوالی |
|
|
دانا چو تو را پیش میر بیند |
|
داند که تو بدبخت بر ضلالی |
|
|
چون خویشتنی را رهی شدهستی |
|
از بیخردیی خویش و بیکمالی |
|
|
همواره دوان و در قفای شاهی |
|
گوئی که مگر شاه را قذالی |
|
|
مر باز جهان را به تن تذروی |
|
مر یوز طمع را به دل غزالی |
|
|
هر سر که کشید از رشی که هستی |
|
وز پر طمعی نرم چون دوالی |
|
|
گاهی به کشاکش دری و گاهی |
|
بیکار که گوئی یکی جوالی |
|
|
بر مذهب و بر رای میزبانی |
|
بر خویشتن از ناکسی وبالی |
|
|
وز سست لگامی و بیقراری |
|
مر تیرک و مر ناک را مثالی |
|
|
با باد جنوبی سوی جنوبی |
|
با باد شمالی سوی شمالی |
|
|
در دیگ خرافات کفچلیزی |
|
در آینهی ناکسی خیالی |
|
|
در مجلس با رود ساز و ساقی |
|
تا وقت سحر مانده در جدالی |
|
|
بر منبر شبگیر و بامدادان |
|
با اخبرنایی و قال قالی |
|
|
در مسجد دلتنگی و ملولی |
|
در مجلس خوش طبع و بیملالی |
|
|
در فحش و خرافات عندلیبی |
|
در حجت و آیات گنگ و لالی |
|
|
بیقول و جفاجوی و پر نفاقی |
|
زیرا که عدوی رسول و آلی |
|
|
گوئی که مسلمانم و ندیدی |
|
هرگز تو مر اسلام را حوالی |
|
|
تو روی محمد چگونه بینی |
|
چون دشمن آلی ز بد خصالی |
|
|
تا فعل تو این است وز نحوست |
|
با دشمن آل نبی همالی |
|
|
ای شاخ درخت ز قوم دوزخ |
|
آن دان که نوالی اگر نوالی |
|
|
جز سر به نگون قعر دوزخ |
|
منحوس و نگون و بدنهالی |
|
|
اکنون کن از آتش حذر که اکنون |
|
بر چشمهی آب خوش زلالی |
|
|
گر روی به آل پیمبر آری |
|
از چاه برآئی به چرخ عالی |
|
|
قارون شوی ار چند در سالی |
|
خورشید شوی گرچه تو هلالی |
|
|
امروز همی از سال نالی |
|
وان روز بنالی ز بیسالی |
|
|
آزاد شوی چون الف اگر چند |
|
امروز به زیر طمع چو دالی |
|