| | | | | | |
|
ای گشت زمان زمن چه میخواهی؟ |
|
نیزم مفروش زرق و روباهی |
|
|
از من، چو شناختم تو را، بگذر |
|
آنگه به فریب هرکه را خواهی |
|
|
من بر ره این جهان همی رفتم |
|
از مکر و فریب و غدر تو ساهی |
|
|
نازان و دنان به راه چون دونان |
|
با قامت سرو و روی دیباهی |
|
|
همراه شدی تو با من و، یکسر |
|
شادی و نشاط و روز برناهی |
|
|
از من بردی تو دزد بیرحمت |
|
دزدان نکنند رحم بر راهی |
|
|
ای کرده نهنگ دهر قصد تو |
|
روزیت فروخورد بناگاهی |
|
|
زین چاه همی برآمدت باید |
|
تا چند بوی تو بی گنه چاهی؟ |
|
|
چاه این جسد گران تاریک است |
|
این افگندت به کرم و گمراهی |
|
|
اکنونت دراز کرد میباید |
|
طاعت، که گرفت قد کوتاهی |
|
|
دوتات شده است پشت، یکتا کن |
|
این پشت دوتا به قول یکتاهی |
|
|
از حرص بکاه و طاعت افزون کن |
|
زان پس که فزودی و همی کاهی |
|
|
جان دانهی مردم است و تن کاه است |
|
ای فتنهی تن تو فتنه بر کاهی |
|
|
جولاهه گرفت تن تو را ترسم |
|
تو غره شدی بدو به جولاهی |
|
|
تو ماهیکی ضعیفی و بحر است |
|
این دهر سترگ بدخوی داهی |
|
|
بیپای برون مشو از این دریا |
|
اینک به سخنت دادم آگاهی |
|
|
زیرا که چون دور ماند از دریا |
|
بس رنجه شود به خشک بر ماهی |
|
|
ای شاه نصیب خویش بیرون کن |
|
زین جاه بلند و نعمت و شاهی |
|
|
بنگر به ضعیف حال درویشان |
|
بگزار سپاس آنکه بر گاهی |
|
|
زیرا که اگر به چه فرو تابد |
|
مه را نشود جلالت ماهی |
|
|
کاین چرخ بسی ربود شاهان را |
|
ناگاه ز گه چو ترک خرگاهی |
|
|
حکمت بشنو ز حجت ایراک او |
|
هرگز ندهد پیام درگاهی |
|