| | | | | | |
|
بدخو جهان تو را ندهد دسته |
|
تا تو ز دست او نشوی رسته |
|
|
بستهی هوا مباش اگر خواهی |
|
تا دیو مر تو را نگرد بسته |
|
|
دیو از تو دست خویش کجا شوید |
|
تا تو دل از طمع نکنی شسته؟ |
|
|
تا کی بود خلاف تو با دانا |
|
او جسته مر تو را و تو زو جسته |
|
|
ای خوی بد چو بندهی بد رگ را |
|
صد ره تو را به زیر لگد خوسته |
|
|
جز خوی بد فراخ جهانی را |
|
بر تو که کرد تنگتر از پسته؟ |
|
|
بشنو به گوش دل سخن دانا |
|
تا کی بوی به جهل کبا مسته؟ |
|
|
تا کی روی چو کرهی بد گوهر |
|
جل و عنان دریده و بگسسته؟ |
|
|
چون از فساد باز کشی دستت |
|
آنگه دهد صلاح تو را دسته |
|
|
چون چرغ را دهند، هوای دل |
|
یک چند داده بود تو را مسته |
|
|
آن باد ساری از سر بیرون کن |
|
اکنون که پخته گشتی و آهسته |
|
|
وان چون چنار قد چو چنبر شد |
|
پر شوخ گشت دست چو پیلسته |
|
|
آن را که او سپر کند از طاعت |
|
تیر هوای دل نکند خسته |
|
|
گرد از دل سیاه فرو شوید |
|
مسح و نماز و روزهی پیوسته |
|
|
هر گه که جست و جوی کنی دین را |
|
دنیا به پیشت آید ناجسته |
|
|
جای خلافهاست جهان، دروی |
|
شایسته هست و هست نشایسته |
|
|
بگذر ز شر اگر نبود خیری |
|
نارسته به بود چو به بد رسته |
|
|
نشنودی آن مثل که زند عامه |
|
«مرده به از به کام عدو زسته» |
|
|
اندر رهند خلق جهان یکسر |
|
همچون رونده خفته و بنشسته |
|
|
بایسته چون بود بهسزا دنیا |
|
چون نیست او نشسته و بایسته |
|
|
بر رفتنیم اگرچه در این گنبد |
|
بیچارهایم و بسته و پیخسته |
|
|
روزان شبان بکوش و چو بیهوشان |
|
مگذار کار بیهده برسته |
|
|
هرچیز باز اصل همی گردد |
|
نیک و بد و نفایه و بایسته |
|
|
دانست باید این و جز این زیرا |
|
دانسته به بود ز ندانسته |
|
|
بر خوان ژاژخای منه هرگز |
|
این خوب قول پخته و خایسته |
|