| | | | | | |
|
بر جستن مراد دل ای مسکین |
|
چوگانت گشت پشت و رخان پرچین |
|
|
بسیار تاختی به مراد، اکنون |
|
زین مرکب مراد فرو نه زین |
|
|
تا کی کشی به ناز و گشی دامن |
|
دامن یکی زناز و گشی برچین |
|
|
یاد آمد آنچه منت بگفتم دی |
|
کاین دهر کین کشد ز تو نادان، کین |
|
|
از صحبت زمانهی بیحاصل |
|
حاصل کنون بیار، چه داری؟ هین |
|
|
دنیا و دین شدند ز تو زیرا |
|
دنیا نیافتی و نجستی دین |
|
|
زیبا به دین شدهاست چنین دنیا |
|
آن را بجوی اگرت بباید این |
|
|
دین بوی عنبر است و جهان عنبر |
|
بیبوی خوش چه عنبر و چه سرگین |
|
|
دنیا عروسوار بیاراید |
|
پیشت چو یافت از تو به دین کابین |
|
|
از خر به دین شدهاست جدا مردم |
|
شین را سه نقطه کرد جدا از سین |
|
|
سرخ است قند چون رخپین لیکن |
|
شیرینیش جدا کند از رخپین |
|
|
دین است جان جان تو، تا جان را |
|
جان نوی ز دین ندهی منشین |
|
|
پرچین شود ز درد رخ بیدین |
|
چون گرد خود کنی تو ز دین پرچین |
|
|
دلسوز چند بود همی خواهی |
|
خیره بر این خسیس تن ای مسکین؟ |
|
|
زندان جان توست تن ای نادان |
|
تیمار کار او چه خوری چندین؟ |
|
|
تنین توست تنت حذر کن زو |
|
زیرا بخورد خواهدت این تنین |
|
|
تو بر مراد او به چه میتازی |
|
گاهی به چین و گاه به قسطنطین؟ |
|
|
بنگر که چیست بسته در این زندان |
|
زنده و روان به چیست چنین این طین |
|
|
نیکو ببین که روی کجا داری |
|
یک سو فگن ز چشم خرد کو بین |
|
|
بگزین طریق حکمت و مر تن را |
|
بر دین و بر جان و خرد مگزین |
|
|
نیکو نگر درین کو نکو ناید |
|
از کوه قاف جغدی را بالین |
|
|
گر نیست مست مغزت بشناسی |
|
زر مجرد از درم روئین |
|
|
جستی بسی ز بهر تن جاهل |
|
سقمونیا و تربد و افسنتین |
|
|
دل در نشاط بسته و تن داده |
|
گاهی به مهر و گاه به فروردین |
|
|
گفتی مگر که دور نباید شد |
|
زین تلخ و شور و چرب و خوش و شیرین |
|
|
آخر وفا نکرد جهان با تو |
|
برانگبینت ریخت چنین غسلین |
|
|
این بود خوی پیشین عالم را |
|
کی باز گردد او ز خوی پیشین |
|
|
و اکنون ز خوی او چو شدی آگه |
|
بر دم به جان خویش یکی یاسین |
|
|
دست علاج جان سخن دان بر |
|
سوی نعیم تاب ره از سجین |
|
|
کندی مکن، بکن چو خردمندان |
|
صفرای جهل را به خرد تسکین |
|
|
زان دیو بیوفا چو شدی نومید |
|
اکنون بگیر دامن حورالعین |
|
|
بر تخت علم و حکمت بنشانش |
|
وز پند گوشوار کنش زرین |
|
|
علم است کیمیای همه شادی |
|
ایدون همی کند خردم تلقین |
|
|
با نور ماه شب نبود تاری |
|
با علم حق دل نبود غمگین |
|
|
مستان سخن مگر که همه سخته |
|
زیرا سخن زر است و خرد شاهین |
|
|
مستان سخن گزافه و چون مستان |
|
گر خر نهای مکن کمر نالین |
|
|
گر گوهر سخنت همی باید |
|
از دین چراغ کن ز خرد میتین |
|
|
آنگه یقین بدان که برون آید |
|
از کوه من بجای گهر پروین |
|
|
گر در شود خرد به دل سندان |
|
شمشاد ازو برون دمد اندر حین |
|
|
ای خوانده کتب و کرده روشن دل |
|
بسته زعلم و حکمت و پند آذین |
|
|
اشعار پند و زهد بسی گفتهاست |
|
این تیره چشم شاعر روشنبین |
|
|
آن خواندهای بخوان سخن حجت |
|
رنگین به رنگ معنی و پند آگین |
|
|
گر در نماز شعرش برخوانی |
|
روحالامین کند سپست آمین |
|
|
حجت به شعر زهد مناقب جز |
|
بر جان ناصبی نزند ژوپین |
|