| | | | | | |
|
به فرش و اسپ و استام و خزینه |
|
چه افزاری چنین ای خواجه سینه؟ |
|
|
به خوی نیک و دانش فخر باید |
|
بدین پر کن به سینه اندر خزینه |
|
|
شکر چه نهی به خوان بر چون نداری |
|
به طبع اندر مگر سرکه و ترینه؟ |
|
|
چو نیکو گشته باشد، خوت، بر خوانت |
|
چه میده است و چه کشکینهی جوینه |
|
|
اگر نبود دگر چیزی، نباشد |
|
ز گفتار نکو کمتر هزینه |
|
|
چو ننوازی و ندهی گشت پیدا |
|
که جز بادی نداری در قنینه |
|
|
ز خمی دانگ سنگی چاشنی بس |
|
اگر سرکه بود یا انگبینه |
|
|
زمانه گند پیری سال خورده است |
|
بپرهیز،ای برادر،زین لعینه |
|
|
چو تو سیصد هزاران آزموده است |
|
اگر نه بیش ،باری بر کمینه |
|
|
نباشد جز قرین رنج واندوه |
|
قرینی کش چنین باشد قرینه |
|
|
بسی حنجر بریده است او به دنبه |
|
شکسته است آهنینه بابگینه |
|
|
به فردا چه امیدستت ؟که فردا |
|
نه موجود است همچون روز دینه |
|
|
نگه کن تا کجا بودی واینجا |
|
که آوردت در این بیدر مدینه |
|
|
چه آویزی درین؟ چون میندانی |
|
که دینه است این مدینه یا کهینه |
|
|
یکی دریای ژرف است این، که هرگز |
|
نرسته است از هلاکش یک سفینه |
|
|
ز بهر این زن بدخوی بیمهر |
|
چه باید بود با یاران به کینه؟ |
|
|
که از دستش نخواهد رست یک تن |
|
اگر مردینه باشد یا زنینه |
|
|
ز دانش نردبانی ساز و برشو |
|
بر این پیروزه چرخ پر نگینه |
|
|
وز این بدخو ببر از پیش آنک او |
|
نهد بر سینهت آن ناخوش برینه |
|