| | | | | | |
|
به چه ماند جهان مگر به سراب |
|
سپس او تو چون دوی به شتاب؟ |
|
|
چون شدستند خلق غره بدو |
|
همه خرد و بزرگ و کودک و شاب؟ |
|
|
زانکه مدهوش گشتهاند همه |
|
اندر این خیمهی چهار طناب |
|
|
گر ندیدی طناب هاش، ببین |
|
جملگی خاک و باد و آتش و آب |
|
|
بر مثال یکی پلیته شدی |
|
چند گردی به سایه و مهتاب؟ |
|
|
از چه شد همچو ریسمان کهن |
|
آن سرسبز و تازه همچو سداب |
|
|
خوش خوش این گنده پیر بیرون کرد |
|
از دهان تو درهای خوشاب |
|
|
وان نقاب عقیق رنگ تو را |
|
کرد خوش خوش به زر ناب خضاب |
|
|
چند گفتی و بر رباب زدی |
|
غزل دعد بر صفات رباب |
|
|
بس کن از قصهی رباب کنونک |
|
زرد و نالان شدی چو رود رباب |
|
|
چون بینی که می بدرندت |
|
طمع و حرص و خوی بد چو کلاب |
|
|
پس خویشت کشید پنجه سال |
|
بر امید شراب و آب سراب |
|
|
گر نهای مست وقت آن آمد |
|
که بدانی سراب را ز شراب |
|
|
همه بگذشت بر تو پاک چو باد |
|
مال و ملک و تن درست و شباب |
|
|
وین ستمگر جهان به شیر بشست |
|
بر بناگوشهات پر غراب |
|
|
ماندی اکنون خجل، چو آن مفلس |
|
که به شب گنج بیند اندر خواب |
|
|
چشمت از خواب بیهشی بگشای |
|
خویشتن را بجوی و اندریاب |
|
|
سپس دین درون شو ای خرگوش |
|
که به پرواز بر شدهاست عقاب |
|
|
هر زمان برکشد به بام بلند |
|
زین سیه چاه ژرفت این دولاب |
|
|
آنگهیت ای پسر ندارد سود |
|
با تن خویش کرد جنگ و عتاب |
|
|
همه آن کن که گر بپرسندت |
|
زان توانی درست داد جواب |
|
|
گر بترسی ز تافته دوزخ |
|
از ره طاعت خدای متاب |
|
|
سوی او تاب کز گناه بدوست |
|
خلق را پاک بازگشت و متاب |
|
|
گنه ناب را ز نامهی خویش |
|
پاک بستر به دین خالص ناب |
|
|
ز آتش حرص و آز و هیزم مکر |
|
دل نگهدار و چون تنور متاب |
|
|
ز آتش آز برفروختهی خویش |
|
کرد بایدت روی خویش کباب |
|
|
نیک بنگر به روزنامهی خویش |
|
در مپیمای خاک و خس به خراب |
|
|
با تن خود حساب خویش بکن |
|
گر مقری به روز حشر و حساب |
|
|
به حرام و خطا چو نادانان |
|
مفروش ای پسر حلال و صواب |
|
|
مرغ درویش بیگناه مگیر |
|
که بگیرد تو را عقاب عقاب |
|
|
ای سپرده عنان دل به خطا |
|
تنت آباد و دل خراب و یباب |
|
|
بر خطاها مگر خدای نکرد |
|
با تو اندر کتاب خویش خطاب؟ |
|
|
همچو گرگان ربودنت پیشه است |
|
نسبتی داری از کلاب و ذئاب |
|
|
خوی گرگان همی کنی پیدا |
|
گرچه پوشیدهای جسد به ثیاب |
|
|
در ثیاب ربوده از درویش |
|
کی به دست آیدت بهشت و ثواب |
|
|
کارهای چپ به بلایه مکن |
|
که به دست چپت دهند کتاب |
|
|
تخم اگر جو بود جو آرد بر |
|
بچه سنجاب زاید از سنجاب |
|
|
خود نبینی مگر عذاب و عنا |
|
چون نمایی مرا عنا و عذاب |
|
|
چون از آن روز برنیندیشی |
|
که بریده شود درو انساب؟ |
|
|
واندرو بر گناهکار، به عدل |
|
قطره ناید مگر بلا ز سحاب |
|
|
چونکه از خیل دیو نگریزی |
|
در حصار مسبب الاسباب؟ |
|
|
بر پی اسپ جبرئیل برو |
|
تا نگیردت دیو زیر رکاب |
|
|
بس نماندهاست کافتاب خدای |
|
سر به مغرب برون کند زحجاب |
|
|
تو زغوغای عامه یک چندی |
|
خویشتن را حذر کن و مشتاب |
|
|
سپس یار بد نماز مکن |
|
که بخفته است مار در محراب |
|
|
که شود سخت زود دیو لعین |
|
زیر نعلین بوتراب، تراب |
|
|
بر ره دین حق پیش از صبح |
|
خوش همی رو به روشنی مهتاب |
|
|
اندر این ره ز شعر حجت جوی |
|
چو شوی تشنه با جلاب گلاب |
|
|
نو عروسی است این که از رویش |
|
خاطر او فرو کشید نقاب |
|