| | | | | | |
|
تا کی خوری دریغ ز برنایی؟ |
|
زین چاه آرزو ز چه برنایی؟ |
|
|
دانست بایدت چو بیفزودی |
|
کاخر، اگرچه دیر، بفرسایی |
|
|
بنگر که عمر تو به رهی ماند |
|
کوتاه، اگر تو اهل هش و رایی |
|
|
هر روز منزلی بروی زین ره |
|
هرچند کارمیده و بر جایی |
|
|
زیر کبود چرخ بیآسایش |
|
هرگز گمان مبر که بیاسایی |
|
|
بر مرکب زمانه نشستهستی |
|
زو هیچ رو نهای که فرود آئی |
|
|
پیری نهاد خنجر بر نایت |
|
تا کی خوری دریغ ز برنایی؟ |
|
|
ناخن ز دست حرص به خرسندی |
|
چون نشکنی و پست نپیرایی؟ |
|
|
جان را به آتش خرد و طاعت |
|
از معصیت چرا که نپالایی؟ |
|
|
پنجاه سال براثر دیوان |
|
رفتی به بیفساری و رسوایی |
|
|
بر معصیت گماشته روز و شب |
|
جان و دل و دو گوش و دو بینایی |
|
|
یک روز چونکه نیکی بلفنجی |
|
کمتر بود ز رشتهی یکتایی |
|
|
بند قبای چاکری سلطان |
|
چون از میان ریخته نگشایی |
|
|
فرمان کردگار یله کرده |
|
شه را لطف کنی که «چه فرمایی؟» |
|
|
مذن چو خواندت زپی مسجد |
|
تو اوفتاده ژاژ همی خایی |
|
|
ور شاه خواندت به سوی گلشن |
|
ره را به چشم و روی بپیمایی |
|
|
تا مذهب تو این بود و سیرت |
|
جز مرجحیم را تو کجا شایی؟ |
|
|
در کار خویش غافل چون باشی؟ |
|
بر خویشتن مگر به معادایی! |
|
|
چون سوی علم و طاعت نشتابی؟ |
|
ای رفتنی شده چه همی پایی؟ |
|
|
بی علم دین همی چه طمع داری؟ |
|
در هاون آب خیره چرا سایی؟ |
|
|
عاصی سزای رحمت کی باشد؟ |
|
خورشید را همی به گل اندایی! |
|
|
رحمت نه خانهای است بلند و خوش |
|
نه جامهای است رنگی و پهنایی! |
|
|
دین است و علم رحمت، خود دانی |
|
او را اگر تو ز اهل تلایی |
|
|
رحمت به سوی جان تو نگراید |
|
تا تو بهسوی رحمت نگرایی |
|
|
بخشایش از که چشم همی داری؟ |
|
برخویشتن خود از چه نبخشایی؟ |
|
|
یک چند اگر زراه بیفتادی |
|
زی راه باز شو که نه شیدایی |
|
|
شاید که صورت گنهانت را |
|
اکنون به دست توبه بیارایی |
|
|
اول خطا ز آدم و حوا بد |
|
تو هم ز نسل آدم وحوایی |
|
|
بشتاب سوی طاعت و زی دانش |
|
غره مشو به مهلت دنیایی |
|
|
آن کن ز کارها که چو دیگر کس |
|
آن را کند بر آنش تو بستایی |
|
|
در کارهای دینی و دنیایی |
|
جز همچنان مباش که بنمایی |
|
|
زنهار که بهسیرت طراران |
|
ارزن نموده ریگ نپیمایی |
|
|
با مردم نفایه مکن صحبت |
|
زیرا که از نفایه بیالایی |
|
|
چون روزگار برتو بیاشوبد |
|
یک چند پیشه کن تو شکیبایی |
|
|
زیرا که گونه گونه همی گردد |
|
جافی جهان ،چو مردم سودایی |
|
|
بر صحبت نفایه و بیدانش |
|
بگزین بهطبع وحشت تنهایی |
|
|
بر خوی نیک و عدل وکم آزاری |
|
بفزای تا کمال بیفزایی |
|
|
ای بیوفا زمانه تو مر ما را، |
|
هرچند بیوفایی ،در بایی |
|
|
ز آبستنی تهی نشوی هرگز |
|
هرچند روز روز همی زایی |
|
|
زیرا ز بهر نعمت باقی تو |
|
سرمایه توانگری مایی |
|
|
پیدات دیگر است و نهان دیگر |
|
باطن چو خا رو ظاهر خرمایی |
|
|
امروز هرچهمان بدهی، فردا |
|
از ما مکابره همه بربایی |
|
|
داند خرد همی که بر این عادت |
|
کاری بزرگ را شده برپایی |
|
|
جان گوهر است و تن صدف گوهر |
|
در شخص مردمی و تو دریایی |
|
|
بل مردم است میوه تو را و، تو |
|
یکی درخت خوب مهیایی |
|
|
معیوب نیستی تو ولیکن ما |
|
بر تو نهیم عیب ز رعنایی |
|
|
ای حجت زمین خراسان تو |
|
هرچند قهر کردهی غوغایی |
|
|
پنهان شدی ولیک به حکمتها |
|
خورشیدوار شهره و پیدایی |
|
|
از شخص تیره گرچه به یمگانی |
|
از قول خوب بر سر جوزایی |
|
|
از هرچه گفتهام نه همی جویم |
|
جز نیکی، ای خدای تو دانایی |
|