| | | | | | |
|
جهانا مرا خیره مهمان چه خوانی؟ |
|
که تو میزبانی نه بس نیک خوانی |
|
|
کس از خوان تو سیر خورده نرفته است |
|
ازین گفتمت من که بد میزبانی |
|
|
چو سیری نیابد همی کس ز خوانت |
|
هم آن به که کس را به خوانت نخوانی |
|
|
یکی نان دهی خلق را می ولیکن |
|
اگرشان یکی نان دهی جان ستانی |
|
|
نهام من تو را یار و درخور، جهانا |
|
همی دانم این من اگر تو ندانی |
|
|
ازیرا که من مر بقا را سزاام |
|
نباشد سزای بقا یار فانی |
|
|
مرا بس نهای تو ازیرا حقیری |
|
اگرچه به چشمم فراخ و کلانی |
|
|
ز تو سیر ناگشتن من تو را بس، |
|
جهانا، برین کهت بگفتم نشانی |
|
|
چو این پنج روزم همی بس نباشی |
|
نه بس باشیم مدت جاودانی |
|
|
تو میماند خواهی و من جست خواهم |
|
جهان گر توی پس مرا چون جهانی |
|
|
جهانا، زبان تو من نیک دانم |
|
اگرچه تو زی عامیان بیزبانی |
|
|
چو زین پیش زان سان که بودی نماندی |
|
یقینم کزین پس بر این سان نمانی |
|
|
به مردم شدهستی تو با قدر و قیمت |
|
که زر است مردم تو را و تو کانی |
|
|
چه کانی؟ ندانم همی عادت تو |
|
که از گوهر خویش می خون چکانی |
|
|
تو، ای پیر مانده به زندان پیری، |
|
ز درد جوانی چنین چون نوانی؟ |
|
|
جوانیت باید همی تا دگر ره |
|
فرومایگی را به غایت رسانی |
|
|
ز رود و سرود و نبید و فسادت |
|
زنا و لواطت چو خر کامرانی |
|
|
گرفتار این فعلهایی تو زیرا |
|
به دل مفسدی گر به تن ناتوانی |
|
|
مخالف شدهستی تن و جان و دل را |
|
تنت زاهد است و دل و جانت زانی |
|
|
چو بازی شکسته پر و دم بماندی |
|
جز این نیست خود غایت بدنشانی |
|
|
به حسرت جوانی به تو باز ناید |
|
چرا ژاژخایی، چرا گربهشانی؟ |
|
|
جوانی ز دیوی نشان است ازیرا |
|
که صحبت ندارد خرد با جوانی |
|
|
اگر با جوانی خرد یار باشد |
|
یکی اتفاقی بود آسمانی |
|
|
جوان خردمند نزدیک دانا |
|
چو دری بود کش به زر در نشانی |
|
|
دو تن دان همه خلق را، پاک پورا، |
|
یکی این جهانی یکی آن جهانی |
|
|
جوان گر برین مهر دارد، نکوهش |
|
نیاید ز دانا بر این مهربانی |
|
|
تو، ای پیر، با اسپ کرهی جوانان |
|
خر لنگ خود را کجا میدوانی؟ |
|
|
درخت خرد پیری است، ای برادر، |
|
درختش عیان است و بارش نهانی |
|
|
بیا تا ببینم چه چیز است بارت |
|
که زردی و کوژی چو شاخ خزانی |
|
|
چرا بار ناری چو خرما سخنها؟ |
|
همانا که بیدی ز من زان رمانی |
|
|
جوانی یکی مرغ بودت گر او را |
|
بدادی به زر نیک بازارگانی |
|
|
اگر سود کردی خرد، نیست باکی |
|
ازانک از جوانی کنون بر زیانی |
|
|
جوانی یکی کاروان است، پورا، |
|
مدار انده از رفتن کاروانی |
|
|
نشان جوانی بشد زان مخور غم |
|
جوان از ره دانش اکنون به جانی |
|
|
اگر شادمان و قوی بودی از تن |
|
به جانت آمد از قوت و شادمانی |
|
|
ازین پیش میلت به نان بود و اکنون |
|
یکی مرد نامی شد آن مرد نانی |
|
|
نهال تنت چون کهن گشت شاید |
|
که در جان ز دین تو نهالی نشانی |
|
|
نهالی که چون از دلت سر برآرد |
|
سر تو برآید به چرخ کیانی |
|
|
نهالی که باغش دل توست و ز ایزد |
|
برو مر خرد را رود باغبانی |
|
|
تو را جان جان است دین، ای برادر |
|
نگه کن به دل تا ببینی عیانی |
|
|
تنت را همی پاسبانی کند جان |
|
چو مر جانت را دین کند پاسبانی |
|
|
اگر جانت را دین شبان است شاید |
|
که بر بیشبانان بجوئی شبانی |
|
|
وگر بر ره بیشبانان روانی |
|
نیابی از این بیشبانان شبانی |
|
|
زمینیت را چون زمین باز خواهد |
|
زمان باز خواهدت عمر زمانی |
|
|
تو اندر دم اژدهایی نگه کن |
|
که جان را از این اژدها چون رهانی |
|
|
کنون کرد باید طلب رستگاری |
|
که با تن روانی نه بیتن روانی |
|
|
که تو چون روانی چنین پست منشین |
|
که با تو نماند بسی این روانی |
|
|
نمانی نه در کاروان نه به خانه |
|
نه بیزندگانی نه با زندگانی |
|
|
تو را در قران وعده این است از ایزد |
|
چرا برنخوانی گر اهل قرانی؟ |
|
|
تو را جز که حجت دگر کس نگوید |
|
چنین نغز پیغامهای جهانی |
|