| | | | | | |
|
جهانا چون دگر شد حال و سانت؟ |
|
دگر گشتی چو دیگر شد زمانت! |
|
|
زمانت نیست چیزی جز که حالت |
|
چرا حالت شده است از دشمنانت؟ |
|
|
چو رخسار شمن پرگرد و زردست |
|
همان چون بت ستانی بوستانت |
|
|
عروسی پرنگار و نقش بودی |
|
رخ از گلنار و از لاله دهانت |
|
|
پر از چین زلف و، رخ پر نور گفتی |
|
نشینندی مشاطه چینیانت |
|
|
به چشمت کرد بدچشمی، همانا |
|
ز چشم بد دگر شد حال و سانت |
|
|
نشاند از حلهها بیبهر مهرت |
|
بشست از نقشها باد خزانت |
|
|
ز رومت کاروان آورد نوروز |
|
ز فنصور آرد اکنون مهرگانت |
|
|
ازین بر سودی و زان بر زیانی |
|
برابر گشت سودت یا زیانت |
|
|
ردای پرنیان گر می بدری |
|
چرا منسوخ کردی پرنیانت؟ |
|
|
چو آتش خانه گر پرنور شد باز |
|
کجا شد زندت و آن زند خوانت؟ |
|
|
هزیمت شد همانا خیل بلبل |
|
ز بیم زنگیان بی زبانت |
|
|
مرا از خواب نوشین دوش بجهاند |
|
سحرگاهان یکی زین زنگیانت |
|
|
اگر هیچم سوی تو حرمتی هست |
|
یکی خاموش کن او را، به جانت |
|
|
اگر مهمان توست این ناخوش آواز |
|
مرا فریادرس زین میهمانت |
|
|
چه گویمت، ای رسول هجر؟ گویم |
|
«فغان ما را از این ناخوش فغانت |
|
|
مرا از خان و مان بانگ تو افگند |
|
که ویران باد یکسر خان و مانت |
|
|
سیه کرد و گران روز غریبان |
|
سیاهیی روی و آواز گرانت |
|
|
به رفتن همچو بندی لنگ ازانی |
|
که بند ایزدی بسته است رانت |
|
|
نشان مدبریت این بس که هرگز |
|
چو عباسی نشوئی طیلسانت |
|
|
نجوئی جز فساد و شر، ازیرا |
|
همیشه گرگ باشد میزبانت |
|
|
ز من بگسل به فضل این آشنائی |
|
نه بر من پاسبان کرد آسمانت |
|
|
به تو در خیر و شری نیست بسته |
|
ولیکن فال دارند این و آنت» |
|
|
به بانگ بی گنه زاغ، ای برادر، |
|
مگردان رنجه این خیره روانت |
|
|
که بر تو دم شمرده است و ببسته |
|
خدای کردگار غیب دانت |
|
|
چو دادی باز دمهای شمرده |
|
ندارد سود ازان پس آب و نانت |
|
|
همه وام جهان بوده است بر تو |
|
تن و اسباب و عمر و سو زیانت |
|
|
گر او را وامها می باز خواهند |
|
چرا چون زعفران گشت ارغوانت؟ |
|
|
تو را اندر جهان رستنی خواند |
|
از ارکان کردگار کامرانت |
|
|
زمانی اندرو می خاک خوردی |
|
نبود آگه کس از نام و نشانت |
|
|
گهی بدرود خوشهت ورزگاری |
|
گهی بشکست شاخی باغبانت |
|
|
وزانجا در جهان مردمت خواند |
|
ز راه مام و باب مهربانت |
|
|
به دل داد از شکوفه و برگ و میوه |
|
عم و خال و تبار و دودمانت |
|
|
درخت دینی و شاید که اکنون |
|
گهر بارد زبان در فشانت |
|
|
وزان پس کهت کدیور پاسبان بود |
|
رسول مصطفی شد پاسبانت |
|
|
اگر سوی تو بودی اختیارت |
|
نگشتی هرگز این اندر گمانت |
|
|
کنون سوی تو کردند اختیارت |
|
از آن سو کش که میخواهی عنانت |
|
|
یکی فرخنده گل گشتی که اکنون |
|
همی فردوس شاید گلستانت |
|
|
یکی میشی که اکنون می نشاید |
|
مگر موسی پیغمبر شبانت |
|
|
جهان رستنی گر نیک بودت |
|
به آمد زان، جهان مردمانت |
|
|
در این فانی اگر نیکی گزینی |
|
از این فانی به آید جاودانت |
|
|
اگر بر آسمان میرفت خواهی |
|
از ایمان کن وز احسان نردبانت |
|