| | | | | | |
|
جهان دامگاهی است بس پر چنه |
|
طمع در چنهی او مدار از بنه |
|
|
بباید گرستن بر آن مرغزار |
|
که آید به دام اندرون گرسنه |
|
|
سیه کرد بر من جهان جهان |
|
شب و روز او میسره میمنه |
|
|
نیابم همی جای خواب و قرار |
|
در این بینوا شب گه پر کنه |
|
|
هزاران سپاه است با او همه |
|
ز نیکی تهی و به دل پر گنه |
|
|
به یمگان به زندان ازینم چنین |
|
که او با سپاه است و من یکتنه |
|
|
تو، ای عاقل، ار دینت باید همی |
|
بپرهیز از این لشکر بوزنه |
|
|
از این دام بیرنج بیرون شوی |
|
اگر نوفتادت طمع در چنه |
|
|
به دون قوت بس کن ز دنیای دون |
|
که دانا نجوید ز دنیا دنه |
|
|
از ابر جهان گر نباردت سیل |
|
چو مردان رضا ده به اندک شنه |
|
|
بباید همی رفت بپسیچ کار |
|
چنین چند گردی تو بر پاشنه؟ |
|