| | | | | | |
|
داری سخنی خوب گوش یا نه؟ |
|
کامروز نه هشیاری از شبانه |
|
|
حکمت نتوانی شنود ازیرا |
|
فتنهی غزل نغزی و ترانه |
|
|
شد پرده میان تو و ان حکمت |
|
آن پرده که بستند بر چغانه |
|
|
مردم نشدهستی چو میندانی |
|
جز خفتن و خور چون ستور لانه |
|
|
این خانه چگونه بکرد و، که نهاد |
|
این گوی سیاه اندر این میانه؟ |
|
|
بنگر که چرا کرد صنع صانع |
|
از دام چه غافل شوی به دانه؟ |
|
|
بندیش که نابوده بوده گردد |
|
تا پیش نباشد یکی بهانه |
|
|
این نفس خوشی جوی را نبینی |
|
درمانده بدین بند و شادمانه؟ |
|
|
ای رس بجز از بهر تو نگردد |
|
این خانهی رنگین بر رسانه |
|
|
دیوار بلند است تا نبیند |
|
کانجاش چه ماند از برون خانه |
|
|
چون خانهی بیگانهش آشنا شد |
|
خو کرد در این بند و زاولانه |
|
|
آن است گمانش کنون که این است |
|
او را وطن و جای جاودانه |
|
|
بل دهر درختی است و نفس مرغی |
|
وین کالبد او را چو آشیانه |
|
|
ای کرده خرد بر دهان جانت |
|
از آهن حکمت یکی دهانه |
|
|
دانی که نیاوردت آنکه آورد |
|
خیره به گزاف اندر این خزانه |
|
|
بل تا بنماید تو را بر این لوح |
|
آیات و علامات بیکرانه |
|
|
کردند تو را دور از این میانت |
|
گه چشم و گهی حلق و گه مثانه |
|
|
گوئی که جوانم، به باغها در |
|
بسیار شود خشک و، تر جوانه |
|
|
چون دید خردمند روی کاری |
|
خیره نکند گربه را به شانه |
|
|
بیدار و هشیوار مرد ننهد |
|
دل بر وطن و خانهی کسانه |
|
|
بشنو سخن این کبود گنبد |
|
فتنه چه شوی خیره بر فسانه؟ |
|
|
بر هرچه برون زین نشان دهندت |
|
بکمانه ازین یابی و کمانه |
|
|
شخص تو یکی دفتر است روشن |
|
بنوشته برو سیرت زمانه |
|
|
این عالم سنگ است و آن دگر زر |
|
عقل است ترازوی راستانه |
|
|
چون راست بود سنگ با ترازو |
|
جز راست نگوید سخن زبانه |
|
|
آن کس که زبانش به ما رسانید |
|
پیغام جهان داور یگانه |
|
|
او بود زبانهی ترازوی عقل |
|
گشته به همه راستی نشانه |
|
|
بر عالم دین عالی آسمان شد |
|
بر خانهی حق محکم آستانه |
|
|
در خانهی دین چونکه مینیایی؟ |
|
استاده چه ماندی بر آستانه؟ |
|
|
هاروت همانا که بست راهت |
|
زی خانه بدان بند جاودانه |
|
|
در خانه شدم بیتو من ازیرا |
|
هاروت تو را هست و مر مرا نه |
|
|
زین است بر او قال و قیل قولت |
|
وز خمر خم است پر و چمانه |
|
|
زین به نبود مذهبی که گیری |
|
از بیم عنانیش و تازیانه |
|
|
گوئی که حلال است پخته مسکر |
|
با سنبل و با بیخ رازیانه |
|
|
ای ساخته مکر و کتاب حیلت |
|
کاین گفت فلانی ز بو فلانه |
|
|
بر شوم تن خویش سخت کردی |
|
از جهل در هاویه به فانه |
|
|
آن کس که تو را داد صدر آتش |
|
خود رفت بدان جای چاکرانه |
|